İş yaşamıyla ilgili çok fazla sorun vardır, herkesin malumu.
Bunların başında emek sömürüsü, verilmeyen sosyal haklar, kayıt dışı işçilik geliyor.
Elbette 2 buçuk aylık hükümetin iş yaşamıyla ilgili bütün sorunları çözeceğine dair beklenti içine gitmek biraz saflık olur.
Ancak bir işaret, bir sinyal, bir adım görmek ister insan, hiç kuşkusuz.
Çalışma Bakanı Zeki Çeler’in “1 Mayıs’ta işçiler çalışmasın” ricasını bu mealde okuyorum, küçük ama olumlu bir sinyal olarak kabul ediyorum.
‘Rica’ diyorum, çünkü sayın bakan işverenlere çağrı yaparak, hatta gidip bazıları (birçoğu market) ile bizzat görüşerek 1 Mayıs’ta işçilerin çalıştırılmamasını rica etmiştir.
Pek tabii bu girişim eleştirileri de beraberinde getirdi.
Ne diyor eleştirenler?
Bakan rica etmez, yasa koyar yasaklar!
Doğru!
Başka?  Bakan halkı denetlemek için jurnalciliğe itmez, kendisi denetler!
Doğru!
Bakanın “işçiler 1 Mayıs’ta çalışmasın” çağrısından sorma bu ‘akıma’ uymak isteyen bazı işverenler de sosyal medyadan duyurular yaparak 1 Mayıs’ta kepenk açmayacaklarını ilan ettiler, ne güzel.
Şahsen 1 Mayıs’ta başkentte bir tur attım, kimler çalışmış, kimler çalışmamış diye…
Akaryakıt istasyonları açıktı, yollarda “paket servis” elemanlarını gördüm, bazı marketler açıktı…
Aslında demem o ki;  işçi- işçi hakları sorununa “1 Mayıs’ta çalışmasınlar” gibi sığ bir anlayışla bakarsak, sorunu “1 Mayıs’ta çalışmaya” indirgersek, akıllı  işverenler de “Aha 1 Mayıs’ta çalıştırmadım” diyerek günah çıkarır, 2 Mayıs’tan itibaren de günde 15 saat kayıtsız, sosyal haktan yoksun işçi çalıştırmaya devam eder!
Özür dilerim ama konu resmen bu noktalara geldi.
Olay bir toplu günah çıkarma ayinine dönüştü!

                                                                  ***

1 Mayıs’ta işçi çalıştıranlar öcü, 1 Mayıs’ta tatil verenler vezir yapıldı, popülizmin etkisiyle…
Dikkatinizi çekerim, Çalışma Bakanı Çeler’in bu noktadaki çıkışını küçümsemiyorum, eleştirmiyorum, tam aksine önemsiyor, değer veriyorum.
Ama iş yaşamında devlet otoritesinin yerlere döküldüğü bir dönemde işçi haklarının “1 Mayıs’ta çalışmasınlar”  ricasına indirgenmesine kızıyorum.
Kimi işverenlerin bu olayı bir günah çıkarma ayinine döndürmesine, popüler kamuoyuna “aha çalıştırmadık, hani bize bravo?” noktasına gelmesine içerleniyorum.
Oysa ki devlet karar alandır, denetleyendir, yasalara uymayanı cezalandırandır.
Ve yasa da der ki “resmi tatilde çalıştırırsan 1’e 2 ödeyeceksin”.
Bunu bile bile “çalıştırmayın”, “çalıştıranlara da gitmeyin” diye açıklama yapmak da neyin nesi?
Peki çalıştıran 1’e 2 ödemişse?
Bu çağrıyı yapan bakandan beklentimiz; 1 Mayıs’ta ve resmi tatillerde işçi çalıştıran işverenlerin yasaya uyup uymadığını denetlemek ve yasaya uymayanlarla uyanları kamuoyuna açıklamasıdır.
Madem ki her şey kamuoyu önünde yaşanıyor, bunu öğrenmek de hakkımız olmalı…
Gel gelelim, şahsen “1 Mayıs’ta herkes tatil yapsın” fikrinin de uygulanabilir olmadığını düşünüyorum, hasbelkader öyle de olduğunu hep birlikte izledik.
Hizmet sektörü buna ne kadar uyabilir ki?
Turizm sektörü? Ne yapacaktı oteller?
“Haydi turistler otel dışına bugün 1 Mayıs”?
Ya da buna benzer sektörler?
Eğer iş yaşamıyla ilgili sorunları çözmek istiyorsak, kaçak işçilik yerinde durmaktadır!
Özel sektörde fazla mesai, mobbing (işveren baskısı), sosyal hakların yosunluğu aynen yerinde durmaktadır.
Ve birçok sorun yerli yerindedir.
Elbette 1 Mayıs’ta çalışmamak en geniş kesimlere kadar yayılmalı, gün işçilerin olmalıdır.
Ancak iş yaşamındaki sorunları bir günün tatil olup olmamasına indirgeyemeyiz.
Sayın bakan iyi niyetle bir çıkış yapmıştır ancak olay popüler kültürün de etkisiyle yanlış noktalara itilmiştir.
Ne yazık ki 1 Mayıs gibi anlamlı bir günde işçi haklarını konuşmaktan çok o gün çalışıp-çalışmamayı konuştuğumuz, hatta  bu konuda didiştiğimiz bir gün olarak geçirilmiştir.
Umarım 2019 1 Mayıs’ında çok daha geniş kapsamlı bir işçi hakları tartışması zemini yakalarız…