Üç rakam…
2071…
595…
Ve 1476…
Ne bunlar?
Sayı…
Yani?
Yanisi yok. Rakam işte…
O kadar!..

*  *  *

Matematikte sayılar önemlidir.
Hesap yaparken 3 yerine 5’i koyamazsınız. Sonuç hatalı çıkar.
Binde, hatta milyonda 1’lik bir fark bile atlanmamalıdır, doğru hesap yapmak için…
Ama matematikte…
Sosyal hayatta değil!..
Hele çocukların hayatıysa söz konusu, hiç değil!..

*  *  *

O rakamların her biri pırıl pırıl bir çocuğu anlatıyor aslında…
2071 ilkokul son sınıf öğrencisi…
Kızlı erkekli…
Kimi Ayşe, kimi Ali, kimi Defne, kimi Bartu…
Sarışını esmeri var, kısa boylusu uzunu var, yaramazı durgunu var…
Hepsinin bir adı var.
Hepsi bir birey.
Numaralı bir liste elemanı değil!..

*  *  *

Dur durak bilmeden çalışıyor çocuklar.
Son sene de değil üstelik.
En az iki yıldır böyle…
Özel dersler, bitmek bilmez deneme sınavları, çalışmalar, ödevler…
Oyun?
Yok!
Dinlenme?
Şimdi değil!
Kazansın, sonra oynar da dinlenir de…
Ama çocuk bu!..
Hayır, önce sınav!..

*  *  *

595’ini ‘başarılı’ kabul edeceğiz.
Gerisi?
Tam 1476 çocuğu ‘başarısız’ diye yaftalayacağız.
O 1476 çocuğun her biri kendine olan güvenini yitirecek.
‘Başarısızlık’ hissi yetişkin insanların bile kolay kaldırabileceği bir yük değil.
Oysa biz henüz 11 yaşındaki minik yüreklere böylesine kötü bir deneyim yaşatacağız.
Değil 1476, sadece 1 çocuk bile ‘işe yaramaz’ hissetmemeli kendini!..
Çocukların sevgiye ve özgüven kazanmaya ihtiyacı var en çok…
Matematik, Fen, Türkçe ya da İngilizce’ye değil!..