20 Temmuz.
Kıbrıslı Türklere korkuyu anlatır.
Endişeyi anlatır.
Esirliği anlatır.
Göçü anlatır.
Can güvenliğini anlatır.
…
Ganimeti anlatır.
Yağmayı anlatır.
…
74 düzenini anlatır.
74 zenginlerini anlatır.
74 fırsatçılarını anlatır.
…
Kıbrıslı Rumlara ‘kovulmayı’ anlatır.
‘Yitirmeyi’ anlatır.
‘Acıyı’ anlatır.
‘Göçü’ anlatır.
Yitirdikleri milyon dönüm araziyi, on binlerce evi, fabrikayı, iş yerini, toprağı anlatır.
…
Ve tanklar yürür yollarda.
Ve çocuklar, mezarına gider tanımaya fırsat bulamadığı babasının.
Ve “canımızı kurtardık” sevinçleri yaşanır.
Ve “göç öyküleri” dökülür titrek dudaklarda.
Ve pankartlar asılır “özgürlüğe” dair.
Ve karalara bürünmüş kadınlar ellerinde taşır, kayıp kocalarının fotoğraflarını…
Ve sloganlar “savaşır” havada.
…
Ölüler yarışmaz, ölümlerden barış çıkmaz.
Ve niçin “barış” derler “savaş”ın adına, anlaşılmaz!
…
20 Temmuzlarda yine kimse anmaz, tecavüz mağduru kadınları…
Kimse anlatmaz, 22 Temmuz’daki ateşkesin ardından savaşın nasıl yeniden alev aldığını…
Kimse bilmez, masum çocuklar toplu mezarlarda sıralı yatırken, neden şarkılar söylendiğini, kutlamalar yapıldığını…
….
Yine kurdeleler kesilir, kırmızı halılar serilir, resepsiyonlarda tepsiler gezinir.
Göğü deler uçakların gürültüsü ve o gökyüzü, geleceği göstermez!
...

20 Temmuz…
Bir dönüm noktasıdır adanın…
Tarih yazar!
Herkes kendine göre…