Yanımdan çok güzel bir kadın geçti ve bıraktığı hoş koku beni dönüp kendisine yeniden bakmam yönünde tetikledi.
Şahane!
Daha ağzını açmadan çok zeki olduğunu anladığınız kişiler vardır ya, işte onlardan biri.
Bir akraba ziyareti için hastaneye gitmiştim.
Bu kadın, yüzünde tebessümle “sen de mi onkoloji bölümüne gidiyorsun” diye sordu ve başındaki örtüyü o anda fark ettim.
“Hayır… Alakası yok. Galiba kayboldum” şeklinde yanıtladım.
Sorduğu sorudan onkoloji bölümüne doğru gittiği anlaşılsa da, yine de “Onkoloji mi” dedim.
O an emin olmak istedim, başındaki örtüyü kemoterapi nedeniyle saçları döküldüğü için kullanıyor olmalıydı.
Bu sorunun yanıtından sonra ona tereddütsüz acıyabilecektim.     
“Evet, kanserim. Rahim ağzı kanseri”.
Bunu söylerken sanki de gripmiş gibi söylüyordu.
O denli doğaldı ki, tebessüm etmekten kendimi alamadım.
Acıma veya çaresizlikten değil, duruşuna duyduğum hayranlıktan böyle bir tepki vermiştim.
“Şanslıyım. Zamanında teşhis edildi. Şimdi kemoterapi alıyorum. Her şey tamam.” 
Teskin edici bir üslup, yüzde tebessüm…
O’nun mimiklerinde herhangi bir ironi belirtisi yoktu.
Kanser olup olmadığına dair ağzından laf almaya çalışmama hiç sinirlenmemişti.
Tam tersine… Daha “neden” diye sormadan hemen hislerini paylaşarak merakımı gidermek istedi: “Önlem! Sır budur. Bir kadın olarak tahlillerini asla aksatma. Bunu yaparsan hiçbir şeyden korkma. Yapmıyorsan, şimdiden endişelenmeye başlayabilirsin. Şimdi buradan giderken kafanda bir şeyleri sorgulamaya başlarsan bunun anlamı buluşmamızın bir işe yaradığıdır”.    
Söyleyecek söz bulamadım. Rutin tahliller konusunda ne kadar özensiz olduğumu söylemeye utanıyordum.
Suskunluğum muhtemelen beni ele veriyordu.
Şefkatle elimden tuttu ve “özenli olman için hiçbir zaman geç değildir” dedi.
Kendisine teşekkür ettim ve bin farklı koku arasından ayırt edebileceğim o şahane kokusunu geride bırakıp gitti.       
Beş dakika. Görüşmemiz bu kadar sürdü.
Bu kadın, 2017 yılında tanıdığım en muazzam kadındı.

YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili

Ο πιο σπουδαίος άνθρωπος του 2017!

Μια πανέμορφη γυναίκα με προσπερνά και το άρωμα που αφήνει πίσω της δεν μ’ αφήνει άλλη επιλογή από το να γυρίσω πίσω και να την ξανακοιτάξω. Επιβλητική.  Απ’ αυτούς τους ανθρώπους που ξέρεις πριν καν μιλήσουν ότι είναι πανέξυπνοι.

Στο νοσοκομείο πήγα για να επισκεφτώ ένα συγγενή. «Στο ογκολογικό πας κι εσύ;» με ρωτά με χαμόγελο και μόνο εκείνη τη στιγμή πρόσεξα το μαντήλι στο κεφάλι της. «Όχι… καμία σχέση. Μάλλον χάθηκα» απάντησα, κι ενώ από τη δική της ερώτηση ήταν σαφές πως προορισμός της ήταν το ογκολογικό, εντούτοις την ρώτησα, περισσότερο για να βεβαιωθώ πως το μαντήλι όντως έκρυβε το γυμνό από τις χημειοθεραπείες κεφάλι της και να μπορέσω μετά να την λυπηθώ χωρίς να ταλαντεύομαι.  

«Ναι, έχω καρκίνο. Καρκίνο του τραχήλου της μήτρας». Το είπε, όπως θα έλεγα σε κάποιον ότι έχω γρίπη. Τόσο φυσικά, που με έκανε να χαμογελάσω. Όχι από οίκτο ή αμηχανία, αλλά από θαυμασμό για τη στάση της. «Είμαι τυχερή. Το διέγνωσα έγκαιρα. Τώρα κάνω χημειοθεραπεία. Μια χαρά».

Αφοπλιστική, αλλά με χαμόγελο. Δεν είχε καμία ειρωνεία στη χροιά της. Δεν θύμωσε γιατί θέλησα να εκμαιεύσω αν είχε καρκίνο. Το αντίθετο. Ήθελε να το μοιραστεί και πριν καν προλάβω να διερωτηθώ γιατί, απάντησε στην απορία μου: «Πρόληψη. Αυτό είναι το μυστικό. Ούτε μέρα να μην καθυστερείς τις εξετάσεις σου ως γυναίκα. Αν το κάνεις αυτό, να μην φοβάσαι τίποτα. Αν δεν το κάνεις, να αρχίσεις να ανησυχείς. Κι αν φεύγοντας από εδώ αρχίσεις να σκέφτεσαι και να προβληματίζεσαι, τότε είχε κάποια σημασία η συνάντησή μας».

Δεν είχα λόγια. Και ντρεπόμουν να πω πόσο αμελής είμαι με τις εξετάσεις ρουτίνας. Η σιωπή μου, μάλλον το πρόδιδε. Μου έπιασε το χέρι στοργικά και μου είπε «ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις συνεπής», την ευχαρίστησα και έφυγε αφήνοντας πίσω της αυτό το υπέροχο άρωμα το οποίο θα αναγνώριζα ανά πάσα στιγμή ανάμεσα σε χίλια άλλα.

Πέντε λεπτά. Τόσο κράτησε η συνάντησή μας. Αυτή η γυναίκα, είναι ο σπουδαιότερος άνθρωπος που γνώρισα το 2017.