İNSANLIK varmış...
YANGIN yerinde anımsadık...
Dillerimiz ortaklaştı ve hislerimiz...
“Acınız... Acımızdır...” dedik...
Ahmet Arif’i hatırladık.
“Nerede bir can ölse,
Oralı olur yüreğim...”

*  *  *

Öyleyizdir.
Merhamet yükleniriz.
Empati kurarız.
Acılara dokunuruz.
İçtenlikle hissederiz.
Yeter ki...
“Bize dokunmasın...”
Yeter ki “bir menfaat sarsılmasın.”

*  *  *

Kör nokta burasıdır işte!
Bedel ödemek pahasına insanlık...
Menfaat düşünmeden...
Hesapsız kitapsız...

*  *  *

Başkalarının “çalınmış” hayatları üzerinden yaşarken pek aldırmayız.
Yangından mal kaçırırız.
Biliyorum, bu sözlerim incitiyor.
Bu “servet” yangından kaçırılan mal üzerinden değil mi sahi?

*  *  *

“Acınız... Acımızdır...”
Keşke hep öyle olsa...
Yani birbirimizin acıları...
“Acımız” olsa...
Her daim ortak olsa...
6 bine yakın insanın öldüğü, 200 binden fazlasının hayatının altüst olduğu, binlerce evladın babasız, binlerce ananın evlatsız, on binlerce insanın evsiz kaldığı... O günün yıldönümünde... Daha birkaç gün evvel... Şarkılı türkülü havai fişekli kutlayan kimlerdi?
Tıpkı...
EOKA’nın kuruluş gününde yaşanan “hissizlik” gibi...
“Acıları acımızdır” diyemeden...

*  *  *

Acılar ve trajediler insanlığı birleştirir. Depremlerde gördük bunu, yangınlarda gördük...
İyi ki öyle oldu...
Umutlandık...
Ve umarım ortak sevinçlerimiz çok daha fazla olur, acılarımızdan...
İnsanlığımız “milliyetçi heveslerin” ve “ceplerimizin” dahi önüne geçebilir...
Umarım, her zaman...