Mehmetali Özgürgün Bağcıl-Cihangir maç sonrası sakatlanan futbolcusu için ver yansın etti.
Sahanın bozuk ve sporcu sağlığına bire bir zararlı olduğnu söyledi.
Haksız mı? Kesinlikle HAYIR.

Son 20 yıl aynı konular aralıksız tartışılıyor. Geçen bu sürede insanoğlu NEPTÜN gezegeninde  nasıl futbol oynayacağını tartışırken, bizler hala zeminler ve diğer unsurlardan bahsediyoruz.
Çözümü var mı? Dünyada EVET. KKTC’de HAYIR.

Toplum olarak tek bir ağaca odaklaşmışız. Halbuki, hedef ORMAN olmalı. Oraya buraya o kadar fuzulice abuk-subuk saha yapmışız ki, yalnızca tirbüne oynadık. Heşa huşa çektik. Gurdellalar kestik. Havalar attık. Oylar topladık... Ya sonrası!.. Malumunuz. Gemisini kurtaran kaptan.

Yok tohum kötüymüş, yok su yokmuş, yok elektirik gelmiyormuş. Yok yeterli personel alınmamış. Yok çok yağmur yağmış. Yok yağmamış. Yok federasyon hortumlanmış. Yok hortumlanmamış. Yok o. Yok bu. Yok şu. Tipik KIBRIS’lı edebiyatı. ZİRZİRO bağırması. Sorunun temelini bir türlü görmek istemiyoruz. Ağacımız var ya, ormana ihtiyaç yok. Halbuki, oksijensiz kaldığımız apaçık ortada.

2015 yılının son aylarında sporcu sağlığı ve diğer unsurlar için hala bağırıp feryat ediyoruz.
Federasyon çıkıp sahaları denetledi mi? Şu sahada futbol oynanır. Şu sahada oynanmaz dedi mi? Gerçi onlar da yanar döner ya. Bir ay önce SERDARLI’yı liglerden attı. Bir ay sonra “Çok pardon. Hata yaptık. Sen bir yıl tatil yap ve bıraktığın yerden devam et” dedi.

Federasyon bu arada başka ne yaptı? 6 yıl önce federasyonu “hortumladılar”. Yazıp, çizdik, uyardık, rakam verik. Şimdi gündem değiştirmek için federasyonu “hortumlayanlarla” kavga başladı. Halbuki, 6 yıl önce doğan çocuk, şu anda ana okuluna giderken, federasyonumuz okula gitmeyi reddetti. Can alıcı kararları alamayan federasyon, sahalar için karar verebilir mi? Allah aşkına bu ülkede artık kime güvenebiliriz ki?
Devlet kendine düşen görevi yapmıyor.

KTFF, futbolun sağlıklı koşullarda oynanması için kriter belirlemiyor.
Spor kulüpleri sahalarının oynanır olması için mücadele vermiyor.
Birileri hortumluyor. Birileri seyirci kalıyor. “Kuyruklarına” bastıklarında da avazları çıktığı kadar bağırıyorlar.
Spor basınına sözüm yok! Ne de olsa, bizler duayenleriz! İşimize geldiği gibi yazıp, çizer ve konuşuruz. Önemli olan (dostlukların!) bozulmaması.

Halbuki, evimizin içi, dışı, sağı, solu, önü, arkası, kısacası futbol ailesinin geneli “çirkef”.
Ne gariptir, “Çirkefte” yaşamayı da ilke edinmişiz.

Açık söylemek gerekirse, toplum olarak her şeyi dört dörtlük istiyoruz ancak bizler bir buçukluk adam bile değilmişiz. Ve ne üzücüdür ki, böylesi rant düzeniyle beslenen yaşam biçimi hayatımızın bir parçası olmuş.
Ağacımıza iyi sarılalım. Ağacımızı koruyalım. Bu ülkede ormana ihtiyaç yok. Çünkü bizler dünyada yok etmek için programlanmış ender toplumlardanız ve layık olduğumuz gibi yaşamalıyız...