duruyorsa zaman burada, niçin gelmez kuşlar? gelseler bile

arada bir, neden gezinmez ayakları, üstünde bu ağır gömüt

taşının?

topraktır, bu gömüt taşının ağırlığına ezgiler okuyan: gece

yarısı, uykusuz bir serçe dolaşırken daldan dala.

toprak işte kendi şarkısıdır ve hiç rüzgâr esmezken.

küçük boşluklardır, çukurlardır; çürümüş yapraklar, ölü solu-

canlarla sevişen solucanlar, kimlere ait oldukları bilinmez kafa-

tasları, ayak izlerini unutmuş büyücülerdir toprak.

güneşten kaçmayan kişiyse çoban, ancak o kazıyacak toprağı,

kabuklardan soyduğu değneğiyle, görmek ve üşümek için kaç

oda bulunduğunu derinliğinde.

çünkü:

biz okuyup öğrendik; hiç kimseye ait olmadığını toprağın,

anımsanmadığını ve kendinin kendine ait olduğunu da.

kuşlar, us’lu avcılardır, çaldıkları için sessizliğini.

                                                                           m.kansu