Ne güzel bir balıkçı kasabası bulmuştuk seni...
Yağmur, en güzel de senin üzerine yağardı.
Toprak kokusu yayılırdı dört bir yana...
Henüz ‘beton’ yerine ‘toprak’ vardı...
Ve yeşil, maviye uzatırdı ellerini...
Kucaklaşırdı tabiatla deniz...
Öfken yoktu... İhanet yoktu doğaya...

***
Yağmurlu bir sokakta, yalnızlığına sığınmış  serçe halleriydi ruhumuz...
Sağanak dinecek, biz uçacaktık.
Tüm çocuklar yürüyerek giderdik okula...
‘Çamur’ sıçramazdı beyaz gömleğimize....
Çoraplarımız ıslanmazdı...
Yürürdük...
Limana doğru...
Gülümserdi herkes birbirine...
Ne bir kaos vardı şehirde, ne de kargaşa...
Yağmur en çok sana yakışırdı...

***

Ah be Girne!..
Biz hak etmedik seni...
Ne yakamozların bildik kıymetini, ne dağ eteklerinden süzülen gelincik seslerinin....
H H H
“Şimdi ne zaman yağmur yağsa, utanıyorum” der ya Ümit Yaşar Oğuzcan...
Utanıyoruz şimdi...
Nasıl ‘kirlettik’ seni senelerce...
Beton ormanı yarattık koynunda!..
Tecavüz ettik bedenine...
O güzelim balıkçı kasabasını, çirkinlik abidesine dönüştürdük giderek...
Sonra ‘akladık’ kendimizi!..
“Gökten felaket yağdı” dedik...
Sistem yoktu, plan yoktu, otorite yoktu...
Tamam da..
Hani o dere yatağı içindeki evlerin sahibinin hiç mi yoktu suçu?
O kocaman bahçeli evlerini emlak simsarlarına altın tepside sunanların, az mı kabahati?
Çıksanıza bir adım öne!..
Yok yok, utanmayınız şimdi...

***

Şimdi kime sorsanız, masum!..
Öyledir mutlaka...
Kimseler ‘suçlu’ gömleğini giymez...
Hep bir başkasında olur kabahat...
Kimse kabullenmez, ter dökmeden ve hayalini kurmadan sahip olduğu ganimeti, nasıl da hoyratça tükettiğini...
Daha güzel bir hayatımız olacaktı değil mi, daha çok paramız varsa...
Sattıkça...
Çakıl ve çimentoya boğdukça şirinliği...
Plansızlığı sindirdikçe içimize...
‘Zenginleştik’ güya!..
Oysa yaşadığınız şehir çirkinse, bir ‘bataklık’ misali çekiyorsa sizi içine, örselenmişse dokusu, tarihi kirletilmişse....
Nasıl mutlu olursunuz, nasıl, söyleyiniz bana...

***

“Eski sahipleri” ne zaman dönmek istese, ne zaman bunu dile getirse, hani öfkeden çılgına dönüyor ya ahali!..
Keşke sahip çıkmasını da becerebilseydik, aynı coşkuyla...
Ah be Girne!..
Hiç ama hiç hak etmedik seni...
Şimdi yağmur, gözyaşlarını usulca bırakıyor kıyıya...