Bir avuç ada’da bizler, birer saat arayla iki kez yeni seneye girerken...
Ve “salkım salkım tan yelleri eserken” İstanbul yine kanadı...
“Mavi patiskaları yırtan gemiler” duydu çığlığını...
Kalleş bir saldırı, hain bir gecede...
Dünya ağladı, yine...

*  *  *

“Terör” bir başına anlatmıyor, olup biteni...
Çok cılız kalıyor bu sözcük.
En yakınımızda büyüyor korku...
Kıbrıs'ın geleceği için çözümden daha büyük bir garanti, daha ileri bir güvence olamaz, demiyoruz boşuna...

*  *  *

Siyasi ‘istikrar’ı da gördük işte.
Türkiye'de 2002'den bugüne tek parti var.
İktidarda tek parti, hatta, tek 'otorite...'
14 senedir!
Ordudan yargıya, medyadan sivil topluma etkin kontrolü var, tümünün üzerinde...
Ama olmuyor!

*  *  *

Seneler sonra 2015'in 7 Haziran'ında seçmen "yeter" demişti, "tek parti dönemi"ne!
“Uzlaşınız” denmişti, “farklılıklarla...”
Ama ne oldu?
Çomak sokuldu iradeye...
O gün bu gün film iyice koptu!

*  *  *

Terör; insanlığın baş belası...
Masum insanları kalleşçe öldürmenin olamaz tek kelam savunması, doğru...
Ama “ölü” sevmek, “dimdik ayaktayız” demek, cenaze törenlerinde “sloganlar” büyütmek de yetmiyor.

Şiddet büyüyor git gide...

Daha fazla demokrasi ve özgürlüktür ilacı şiddetin; çok daha adil ve eşitlikçi bir hayat...
Çok daha fazla örgütlü yaşam, çok daha ileri basın özgürlüğü...

Silahla, hücreyle, bombayla, sıkıyönetimle, kelepçeyle çözüm gelmiyor.

İnsanlar fikirleriyle anlatabilmeli kendini, partileşerek siyaset yapabilmeli, sendikalaşarak hak mücadelesi verebilmeli, özgür basınla eleştirebilmeli, hesap sorabilmeli...

*  *  *

Yeni bir güne ışık tutmak çok kültürlülüğe saygıyla başlar...
Tüm inançlara, kimliklere, yönelimlere...
Tüm renklere, dillere, etnik kökenlere...

Tam da ‘Acil Demokrasi’ şarttır!

Yoksa ‘terörü’ kınamak için karanfil bırakanların dahi tutuklandığı bir ülkede, korku duvarları betonlaşır sürekli...

Yeter!
Teröre de yeter...
‘Açık hava hapishanesi’ günlere de...
Tek adam dönemlerine de...
İçimiz acıyor...
YETER...