İnsan büyüdükçe artar yükü!..
Çünkü ‘anılar’ yüklenir sırtına, an’lar birikir fazlaca...
Hem dert verir... Hem de yaşama sevinci, yeniden yaşadıkça...

***

Yüz sene önce de insanlar vardı bu coğrafyada...
Daha önce de...
Ve hayatlar...
Pek de bugüne benzemezdi...
Ama bugün, mutlaka, bir miktar ‘dün’ü yaşar içinde!..

***

1926 Lefkara doğumlu Cemal Egemen için ‘İngiliz Kraliçesi’ne söylenen marş’la başlardı yeni bir hafta...
500’ü Kıbrıslı Türk’tü 3 bin 500 Kıbrıslı Rum, yaşadığı köyün...
“Mahalle araları dardı, hayvanların geçebileceği kadar bırakılmıştı. Bu yüzdendi ki pencereler hayvanın üzerinde oturan birinin evin içini görmeyeceği kadar yüksek olurdu...”

***

1926 Pera doğumlu Nazire Arsal’ın ise ‘kapısı’ bir ‘cira’ya açılırdı, Lefkoşa Ömerge’deki evinde...
“Açardık o kapıyı. O taraftan da o cira. Gelirlerdi. Ya o genç gızlar!.. Paskaları oldu mu böyle o şu masga dakarlar... Eşarp, yemeni isderlerdi. İşleri bitinca ütülerler, getirirlerdi. Annaşırdıg doğruya doğru...”

***

1934’te Aynikola’da doğumlu Özden Nasipoğlu; su, akarsu, hep bağ, elmalık, daşdan evlerin ‘masal’ gibi anlatırdı.
Baharın gelmesiyle eline çantasını alır yorgan dikmeye giderdi, Kıbrıslı Türk, Kıbrıslı Rum ayırmadan evlere...
“Rum köylerinde genellikle Papaz’ın evinde kalırdım... Kimin yatağı yorganı varısa dikerdim. Öderlerdi, gittiğim evde yedirirlerdi da beni... Kardeş gibi otururduk masada yerdik...”
Ellili yıllara kadar hiçbir sorun olmadı, ‘etnik’ kökenden kaynaklı!..
‘Milliyetçi’lik gelip ‘sırtımıza’ basana kadar...
- “Yorgancılıgdan vazgeçtim, elli beşidi sene...”

***

Yorgan gitti, kavga bitmedi sonra...

( Kıbrıs’ta Anıları Sırtlamak. Koral Özen ve Güven Uludağ hazırladı yayına, ‘anı toplayıcı’ öğrencilerimizin sözlü tarih röportajlarını... Okumamışsanız, öneririm mutlaka.)