Zaman öylesine göreli ki! Yoğun bir dönemden geçerken daha çok fark ediyorum bunu. Geçen yıllara anlam veren neler yaşandığı, neler üretildiği o yıllar boyunca. Hayat uçsuz bucaksız ve sayısız keşiflerle dolu. Hepimiz biliriz beklerken bir dakikanın ne kadar uzun sürdüğünü. O bir dakika öylesine eşsiz ve öylesine değerli ki aslında. Hayatın kıymetini yeterince bilemiyoruz sanki. Aslında puf diye dağılması mümkün kederlere kaptırıp duruyoruz kendimizi. Bunları çok düşünüyorum son sıralar. Hoşlanmadığım ortamlarda, negatif kişiliklerle, benden farklı bir düşünsel ve ruhsal alana ait olanlarla şu değerli bir dakikalardan oluşan ömrü harcamak istemiyorum Gerçi her şey kendi içinde başlıyor insanın. En berbat ortamda bile içindeki gizli odaya, yalnızlığının güvenli alanına, düşler ülkesine göç edebiliyorsun. Bir zamanlar sessizliğimden ve düşüncelerimden ürken biri vardı. Onu hatırladım birden. Sessizlik anlarıma saldırırdı. Kafamdan neler geçtiğinden, kendisinden uzaklaşacağımdan ürkerdi. İnsanın sessizliğinin ne denli tedirgin edici olduğunu düşünmüştüm o zaman. Bazen birileriyle aynı ortamı paylaşmak senin tercih ettiğin bir durum değil çünkü. Bir biçimde mahkûm oluyorsun buna. Kaçıp gidemiyorsun fiziksel anlamda. Kaçabileceğin yer o içindeki oda oluyor o zaman.

İnsanın en berbat ortamı bile güzelleştirme yeteneği var. Hayatın bütün renklerini kendi hayatlarımız içinde bir biçimde anlamlandırabiliriz. Kimi insanlarda öylesi bir Midas dokunuşu bulunur. Karşısındaki maskesinden utanıp onu çıkarıverir bazen samimiyetin sıcaklığına kapılıp. Kimilerine ise ne yapsan fayda etmez.

Kafamızı sürekli kurcalayan pişmanlık ve utanç duyduğumuz bazı durumlar vardır. Bunları abartmaya eğilimliyizdir genelde… Oysa yüzleşsek o kadar da önemli olmadıklarını, dünyada böylesi şeyler yaşayanın tek biz olmadığımızı görebiliriz. Edebiyat biraz da bunu gösterir bize… Cesur edebiyatçılar gerekir ama bunun için. İnsanı her türlü deneyimini içtenlikle anlatan, kendi utanılacak deneyimlerini bile otosansüre başvurmadan, statü kaygısı duymadan aktaran yazarlar… Bize benzeyen bizim yaşadıklarımızı yaşayan başka insanlar da olduğunu görmek iyi gelir bize. Pek çok insan kötü bir anıya takılıp heba eder hayatını. Kendine dair yanlış bir algı taşır. Çirkin taklidi yapan nice güzel insan ve güzel taklidi yapan nice çirkin insan tanıdım. Pek çok insanın zaman içindeki dönüşümünü da izledim ama

Bazı çiçeklerin bazı mekanlara uyum sağlayamayıp solması gibi insanları da soldurur ruhlarını ait hissedemedikleri kimi mekanlar. Yerlerini, yaşadıkları şehri, takıldıkları çevreyi değiştirince başka biri oluverirler. Özelliklerine değer veren insanlarla çevrilmişlerse kendilerini önemli hissedip ışımaya başlarlar. Ait oldukları bahçe orasıdır ve kök salarlar oraya.

Bazen küçük bir dokunuş yeterlidir birilerinin mutsuz bir insandan mutlu bir insana dönüşebilmesi için. Bazı insanların birden güzelleştiğini görürüz ve onlara aşkın filan dokunmuş olabileceğini düşünürüz ya, böylesi mucizelerle doludur işte hayat. İnsan kötü zamanlar yaşamaktan kaçamaz kuşkusuz. Bunlarla nasıl başa çıktığımızdır önemli olan. İçimizi acıtan bazı dünya güzeli insanların bütün olumluluklarına rağmen kötü deneyimler yaşamalarıdır.

Öylesi kötü kıskaçlar vardır ki kolay kurtaramaz insan kendini oralardan. Bir kez kurtardı mı yeniden doğar ama…

Bu Pazar günü size söyleyeceğim hayatta olduğunuz her bir dakikanın değerini iyi bilmeniz. Olanaklar ne olursa olsun kendi iç ülkemizde anlamlı bir varoluş mümkün diyesim var.