İnsanları birbirine düşürmek çok kolaydır.
Ailede...
Mahallede...
Köyde...
İşyerinde...
Bir fesat, bireylerin birbirine girmesine yetip de artabilir çoğu zaman...
Bazen para...
Bazen kişisel ilişki...
Bazen makam-mevki...
Bazen mal-mülk...
Bazen siyaset...
Bazen de incir çekirdeği...

--

Toplum olarak birbirimizi yeme konusunda pek marifetliyiz.
Her yerde dedikodu var.
Her yerde küslük var.
Her yerde arkadan konuşma-çekiştirme var.
Her yerde kuyu kazma var.
Her yerde kötü niyetli tavırlar var.
İşte...
Kulüpte...
Partide...
Dernekte...
Ayranımız yokken içmeye, otomobille gidiyoruz kavgaya!..

--

Oysa bu küçük adada, bu küçük toplumda ‘parçalanma’ yerine ‘birlik’ olabilmek için o kadar nedenimiz var ki!..
Bölündükçe, parçalandıkça gücümüz dağılıyor, kapasitemiz daralıyor.
Sonuç?
Her yangından sonra ağlıyor, sızlıyor, dövünüyoruz, ama yangın söndürecek bir helikopterimiz bile yok!
Yılda yüzlerce insanı trafikten kaybediyoruz, ama trafik kazalarını azaltacak önlemleri alamıyoruz!
Kanser sürekli can yakıyor, can alıyor ama kanserle mücadelede çok fazla ilerleyemiyoruz!
Engelli insanlarımıza dünyayı daha da dar ediyoruz, ama onlara daha iyi koşullar yaratmak için gerekeni yapmıyoruz!

--

Toplumların ‘ortak paydaları’ vardır.
Siyasi görüş, köken, bölge, sınıf ayırımı olmaksızın herkesi bir araya getirebilen noktalardır bunlar...
Acılar...
Hüzünler...
Mutluluklar...
Gaileler...
Sorunlar...
Bunlara odaklanmak, birlikte hareket etmek ve ortaya çıkacak sinerjiyle üstesinden gelmek önemlidir.
Bunu başarabilmek lazımdır.
Birbirimizi kıyasıya eleştirmek, farklılıklarımızı dillendirmek başkadır, asgari müşterekleri yitirmemek başkadır.
Onları da yitirirsek vay halimize!..