Fatoş Avcısoyu Ruso

Venedik yolunda trenin penceresine başını yaslamış “Yasak Sevişmek” ten dizeler mırıldanıyor bir şair; yorgunluk çizgileri birikmiş alnından, parmaklarıma bir aşk şiiri gibi damlıyor şehir...

“bir katedral koparıp ortaçağ bulutlarından
  yığdılar çan sesleriyle san marco meydanı’na
  rüzgar susar susmaz pencereleri açtım
  soluk yeşil bir balıkçıl sokuldu yanıma
  dedim uyandın mı dedi çok üşüyorum
  ...
  dedim uzay ıslıkları yıldızların arasından
  dedi vapur yanaşmış sabah karanlığına
  dedim bu monteverdi  venedik saraylarından
  dedi tut ellerimi sakın bırakma
  dedim korkuyor musun dedi çok üşüyorum”

Attila İlhan

Şehrin en hüzünlü yerinden “Ah’lar Köprüsü”nden savuruyorum, kuytularıma biriken terk edilmiş şiiri... İngiliz şair Lord Byron, 19. yy’da bu ismi vermiş köprüye... Mahkumların bu masal şehrine son bir kez bakıp iç geçirdikleri bir köprü Ponte dei Sospiri...
Gözlerine yerleşen soruya “ah”tan başka verecek cevabım yok romantik şairin: “Yarım kalan bir aşkın üzeri örtülür mü hiç aşk şehriyle?”
Daracık kanalları birbirine bağlayan sayısız köprülerden geçiyoruz,  İtalyanca şarkıların mırıldanıldığı, köpüklü şampanyaların yudumlandığı maskeli gondol hikayelerini biriktiren kanallardan... Büyük Kanal üzerindeki ünlü Rialto Köprüsü’nden geçerken aşkın son kırıntılarını da savuruyorum sulara...

MEYDAN VE TARİH

Tarihe tanıklık eden meydandayız Byron’la, San Marco... Yıllar önce Kıbrıslı tüccarların armağan ettiği güvercinlerin arasından geçiyoruz, usulca... Procuratie Nuove, Procuratie Vechie, Ala Napoleonica,  Dükler Sarayı  ve Çan Kulesi’yle  çevrili meydanın en ihtişamlı  yeri  Bizans mimarisinin görkemini yansıtan  San Marco Bazilikası ya da diğer adıyla “Altın Kilise”. 
“Göğün mavisine mutlaka dokunmalısın!” diyor şair, yeni bir şiir yazar gibi, heyecanla... Aziz Mark’ın Çan Kulesi’nde Venedik'in dişi temsilcisi  Justice, yürüyen aslan figürleri ve baş melek Gabriel (Cebrail)’in arasından seyre dalıyorum bu büyüleyici şehri... Aşk, adını savurduğum bütün sokakları giyinip giriyor içime yine... İçimdeki şehre... Eliyle karşı tarafı, Büyük Kanal’ın geçtiği Dorsoduro’yu gösteriyor Lord Byron; içimin sokaklarından çekip alıyor beni yine: “Santa Maria della Salute Bazilikası’nı, Dogane di Mare ve Galleria dell’Accademia’yı ağırlayan kanallar, Venedik’in belki de en güzel yerleri!” diyor, tebessümle...

ŞARAP VE SANAT

Şehrin en eski mekanlarından birine Cafe Florian’a gidiyoruz, birer kadeh şarap eşlik ediyor son sözlere... Şiirin, müziğin, resmin, heykelin konuşulduğu cafe sarıp sarmalıyor ruhumuzu... Yıllar öncesinden gelen bir şair oluyorum ben de, belki de bir kıyıdan parmak uçlarına yıldız üflediği gizli aşkı Byron’un...

gözyaşını gördüm
iri, saydam gözyaşını
o mavi gözden akan
ve sonra düştüğünü gördüm
menekşe çiğ tanesinin
gülücüğü
safirin ışığını gördüm
senin yanında soldu
güçlü ışınlarla dolu bakışının
yeri doldurulamadı

Lord Byron

Güneş, en güzel kızıllığıyla aya uzatırken şehri, ayrılıyorum Venedik’ten... Martı seslerine, kanat çırpışlarına yazıyorum veda şiirimi... Beni hissettiğini anlıyorum Lord Byron’un, gözlerine yerleşen, bir kitabın son sayfasını okurkenki hüzünden...

yağmur sularına
karışmadan
kuytularıma biriken
sesin
sokaklara
savuruyorum
adını

kışla el birliği
yapıyor
ayrılıkları
eski bir lügate
saklayan şehir

önce
sesine
sonra
adına
düşüyor
saçlarımda
biriken
yağmur

HOŞÇA KAL...