“Beyin çok fazla empati kaldırmaz” demişti, hekim bir büyüğüm.
- “Çok fazla zorlama.”
Bir aracın alevleri arasında tutuşurken yüreğimiz, bir evladın çığlığıyla kilitlenirken dudaklarımız, çok daha iyi anladım sebebini.
Evet, beyin çok da empatiyi kaldırmıyor.
Midemdeki kramplar gitmek bilmiyor.
Pek çoğumuzu bir sancı kemiriyor, yutkunamıyoruz, biliyorum.
Ama yine de, yetmiyor.

***

Nasıl ‘empati’ yapacaksınız?
O annenin yerine koyunuz kendinizi.
O babanın…
Duygularını hissetmeyi deneyiniz.
O ‘an’ı yaşayınız.
Yapamayız... Başaramayız bunu...

***

Bu acının tarifine kelimeler yetmediği bir yana, hisler bulamıyor yolunu damardan kalbe, kastan beyine…
Işıksız bir kabus bu, zifiri bir hüzün.

***

Yapamazdım….
Siz yolunuzda gideceksiniz, yanlışınız yok sizin, birisi gelecek ve yıkacak hayatınızı…
Birisi gelecek, nokta koyacak, en güzel yerinde ‘yaşamak’ denen cümlenize.
Sizi dağıtacak, birisi…
Bir can alacak içinizden, her birinizden can koparacak, “kaza” denecek bunun adına, “ölüm”ün dört harfine sığınacak ifade…
Yapamazdım...

***

İçimdeki öfkeyle katilin üzerine yüklenmek isterdim, kendimi tutmadan…
Hukuğun ve hayatın tüm evrensel çizgilerini, insan haklarının tüm bildik değerlerini ezip geçmek isterdim doğrusu…
Ne olursa olsun…

***

Nasıl empati yapacaksınız ha…
Yalan bizimki…
O küçücük bebek, bebeğiniz olsa…
O alevler arasında canınız...
İnsan hayatı külleşirken o cehennem dakikalarında, hissizleşir bedeniniz.

***

Bu kadar kolaysa ölmek…
Öldürmek bu kadar kolaysa…
Bir ateş topunda erimek kadar hiçlikse insan hayatı…
Kimseler demesin ki gökyüzü mavidir, güneşin battığı yer kızıldır, demesin kimseler…
İnsan bu acıyı içemez a dostlar…
Ama dahası, bu acıyı yaşatanlara, tahammül edemiyor bünyem…
Ne bir gün..
Ne bir tek saniye…

***

Ah bebek ah, ne suçun vardı senin…
Bir büyük oyunsa yaşamak dediğin...
Çok kalleş be, çok kalleş, lanet olsun...