(Bir yanım sağlık (Beyaz önlüklüleri oynarım Lefkoşa Burhan Nalbantoğlu Devlet Hastanesi Nükleer Tıp Bölümünde) Diğer yanım Sanat (parmaklarım çamurla dans eder.. .)

Kendimi tek kelime ile tanımlayacak olsam… Etrafımdakilerin deyişiyle enerjik ve hümanist bir kişilik

Şu an yaptığım işi yapmasaydım… Yaşamımda Tiyatro yolculuğu devam ediyor olabilirdi... Tiyatro içinde insanı barındırıyor yaptığım meslekler arasında ilişki aranırsa (Tiyatro insanı insanla, insanla anlatma sanatı)

Benim gündemimi en fazla meşgul eden… Projeler

Kayıtsız kalamadığım şey… Vefasızlık

En büyük pişmanlığım… Hayatta en değerli şey olan “zaman” ve zamanı hak etmeyen insanlara harcama gafleti

En büyük sevincim… İkitanem

Hayatımın dönüm noktası… Anne olmam

Beni en çok etkileyen yazar… Murathan Mungan

Başucumdaki kitap… Halil Cibran/Ermiş

En keyif aldığım müzik… Cazz

En son izlediğim film… Maymunlar Cehennemi

Kendim için son aldığım şey… Güneş gözlüğü

Dolabımdaki en gereksiz şey… Beden genişlemesinden dolayı giyemediğim ince çoraplar

Benim için alınabilecek en güzel hediye… Baykuş

Kendimle ilgili değiştirmek istediğim şey… Aceleci ve ani karar verme

Kendimde beğendiğim özellik… Azim, Çaba, dört elle sarınmışlık

Olmasa da olur… TV

Olmazsa olmaz… Hareket ve hoşgörü

En iyi yaptığım yemek… Gömeç dolması

Hayalimdeki dünya… Farklı renk farklı düşünce farklı görüş de olunsa da yan yana durabilmeyi başararak birlikte hareket edebilen,  paylaşmayı becerebilen insanlardan oluşan dünya.

Aşk benim için… Huzuru barındırmakta ve için kıpır kıpır olup, ayakların yerden kesilip göklere yükselme hali

Onunla çok tanışmayı isterdim… Henry Moore

Görmek istediğim yer… Küba

Mutlaka yapmak istediğim… Aya-İrini açık hava Müzesi’nin Dünyanın ilgi odağı olarak Cazibe Merkezleri arasına girmesini sağlayacak projeleri gerçekleştirme.

Son olarak söylemek istediklerim… Teknolojik rüzgarlarla sürüklendiğimiz, sevgiyi ve hoşgörüyü daha çok kaybettiğimiz nerdeyse insanlığın mahfı olacak günümüzde; Yaşadığımız zamanın ‘düşbazıyız’ biz aslında. Kör zamanlar biriktiriyor, eğreti ve ilişik yaşıyoruz. Plastisin kıvamında vıcık ruhlarımızla, her mekana uygulanmaya hazır lego gibiyiz ve bir ‘lik-luk’ oyununun aidiyetliği içinde çoğalırken azalıyoruz lagaluga yapa yapa. Aynaya baktığında şaha kalkmış bir at görseli benliğinde yer etmiş insan topluluğundan sıyrılmalıyız… Uğuruna ölünecek bir şeyimiz yoksa aidiyetlik de yoktur oysa. Halbuki hayatın milliyeti sevgi değil miydi? Öyleyse sevgisini ve insanlığını kaybetmiş insanların milliyeti nedir o halde bunca sevgisizlik ve hiçlik içinde? Bu kayboluşun içinde sevgiyi yeşertmeliyiz yeniden hoşgörü ile birlikte.