Çözüm şunu anlatmalı: Uluslararası alanda tanınan, kabul gören, hilesiz bir düzen ve dünyanın diğer insanlarıyla eşit haklara sahip olmak.
“Biat” etmemek...
“Yalvar yakar” olmamak...
Kimselerin önünde eğilmemek...

…

Yeni bir yol diyorlar...
Bunların hiçbirini anlatmıyor.

…

Sen “ayıplı” bir toprakta güya “devlet” kurmuşsun... Bu meseleyi temize havale etmedikçe, neyi konuşuyorsun?

...

Bir de “AZINLIK” meselesi var.
Kıbrıs Cumhuriyeti ya da Türkiye’ye azınlık olmak istemiyor, geniş yığınlar...
Birini yüksek sesle söylüyor siyasi liderlikler, diğerine cesareti yetmiyor.

…

Bizim çocuklarımız dünyanın diğer çocukları ile eşit şartlarda yaşasınlar istiyoruz.
Önleri açık olsun...
Ceplerinde Kıbrıs Cumhuriyeti pasaportu, ellerinde KKTC bayrağı riyakarlığından kurtulsunlar.
Askere gitmeye zorlanmasınlar...

…

Türkiye’den gelen bakanların önünde el pençe divan durmasın bu ülkenin seçilmişleri...

...

Çözüm diyorsak, aynı sözleri yineleyerek mümkün değil.
“Statükoya garantör” istiyoruz.
Örtbas için!

...

Farklı tondan ve sesten, farklı telden ve nefesten benzer şarkılar çalınıyor.
"Federal çözüm" diyen de...
"İki ayrı devlet”i kekeleyen de...
Karşı tarafa suçlama yığarak, başarısızlığa önceden fatura yazıyor.

...

“Biz sözümüzü söyleriz, öteki kabul ederse çözüm olur” üzerinden bir liderlik ne kadar kolaycılık öyle...

...

Barışı “barış” değil de “savaş”mış gibi konuşuyor, “birleşecek” değil de “bölünecekmişiz” gibi müzakere yapıyoruz.
“Alınmış, kalınmış” oluyor böylece...
“Kovulmuş” da kovulmuş!

...

"Siyasi eşitlik" duydu mu duymazdan geliyor bir taraf, bir diğer taraf “gasp” ettiğini tümüyle kendinin sanıyor.
Biri askerin gücüne sığınıyor, “Buralar hep benimdir" diyen kabadayı edasında, diğeri elinde tuttuğu cumhuriyeti kendine sarıyor.
Olmuyor, böyle giderse, olmayacak.
Tek “mağdur” kendini görerek, “bak, onlar istemiyor” diyerek olmayacak.
Bu düzeni sarsmak gerek, gerçekten sarsmak, eğer, bir başka dünya özlemişsek...