Eskiden krallar;
Tanrı ile insanlar arasındaki aracıydı...!
Krallara "Tanrı'nın Oğlu",
Kralın ülkesine de "Tanrı'nın Krallığı" denirdi.
Krallar tahtlarına oturmadan önce halk onları yağlardı.
Bu yüzden de onlara, "yağlanmış" anlamında kullanılan bir sözcük olan "Mesih" denirdi (J.Gaarder Sofi's World. s.122).

İsa dönemine kadar bu böyle sürer gider...

"KURTARICI"..!
Ne zaman ki kâhinler Davud Soyundan Tanrı'nın seçtiği bir "Barış Prensi" gönderileceğini söylemeye başlıyorlar, bu bekleyiş bir "Kurtuluşa" dönüş için bir beklenti haline gelir.
İsa, "Tanrı'nın Oğlu", "Tanrı'nın Krallığı", "Mesih" ve "Kurtuluş" sözcüklerini kullanır ve eski kehanetlerle bağlantı kurar...
Atın üzerinde Kudüs'e girer ve Halkın kendisine "Kurtarıcı" olarak tezahürat yapmasına izin verir.
Böylelikle, bir anlamda eski kralların "taç devir törenine" doğrudan göndermede bulunup, Halkın kendisini yağlamasına izin veriyordu...
" "Artık zamanı geldi" diyordu ...
"Tanrı'nın Krallığı yakındır" diyordu..."
Tanrı'ya "baba" (abba) diyor ve "Günah Bağışı" dağıtıyordu...

"GÜNAH BAĞIŞI"..!
Bu şekilde dağıtılan "Günah Bağışı", o zamana dek hiç duyulmamıştı...
Pek çok insan, gösterişli bir biçimde (yani mızrakla ve kılıçla) gelerek, "Tanrı'nın Krallığı"nı kuracak bir Mesih bekliyordu.
Ama İsa, "Tanrı'nın Krallığı"nın insanları sevmek, güçsüzlerle yoksullara yardım etmek ve hata yapanları bağışlamak (Günah Bağışı) olduğunu söylüyordu...!
Bu yüzden, çok geçmeden fakihler (âlim) arasından güçlü protestolar yükselmeye ve  İsa'nın idamı istenmeye başlandı (J.Gaarder Sofi's World. s.122-124).

İsa felsefesi, o güne kadar krallıklarla birlikte var olan mevcut sosyal gerçekliği aşan, yeni ve daha insani bir toplumdu...

FELSEFENIN ÖZÜ
Neticede felsefenin, toplumlar ve farklılıklar arası uzlaşmayı sağlamak adına, demokrasi ve özgürlüklerin hizmetkârı olması gerekir ki, insan hayatına dair düşünmenin ve yaratıcılığın sınırları genişleyebilsin...