Bariyeri devirdiler ve kendilerine aşina bir lisanda, yüreklerine kazınmış bir isyanı haykırdılar:
“Kıbrıs’ta barış engellenemez.”
Sonra kendilerine en yakın düşe koştular.
Kucaklaştılar.
Hem de nasıl içimizdeki umudu yeniden yeşerttiler.

*  *  *

Bu haklı isyan sürdükçe, başımız öne eğilmeyecek.
Haklıyız çünkü hınca karşı sevinci savunuyoruz, ölüme karşı hayatı, müphem bir karanlığa karşı ışıltılı bir yarını...
Çoğul düşler büyütüyoruz.
‘Buralıyız’...
Bu ülkeyi sınırsız seviyoruz.

*  *  *

Kıbrıs’ta barışı engelleyen kim peki?
Benciller ordusu...
Milliyetçi köhnelik...
Bölen, parçalayan, ayrıştıran gözü dönmüşlük...
Güç, kabadayılık, yayılmacılık...

*  *  *

Kıbrıs’ın orta yerini yeniden bariyerlerle kapatan zihniyet düşmanımızdır.
O bariyerleri deviren ve umutla kucaklaşan zihniyet dostumuz...

*  *  *

Maraş’ı telleyen de...
Derinya’ya yeniden bariyerler ören de aynı zihniyettir.
Çürümüş ve kokuşmuş bir zihniyettir bu...

*  *  *

Çocukken bize Rum’dan korkmamız, Türk’e güvenmemiz gerektiğini öğretirlerdi.
Tam tersi bir öğreti vardı muhtemelen, yeşil hattın diğer yarısında...
Oysa...
Barışı sözle sınırlayan, zulmü sınayan, hayatı etnik kimlikler üzerinden tutuşturan, topa tüfeğe sığınan, başkasının acısını bal eyleyen anlayışlardan korkmamız gerekiyor.

*  *  *

Ledra caddesinden Lokmacı’ya ellerinde zeytin dallarıyla yürüyen ve çelik bariyerleri göğüslerinde eriterek, yüzünü göğe dönen Kıbrıslı Rumlardan korkmuyorum.
Hepsini kardeşim gibi seviyor, yoldaşlıklarıyla nefesleniyorum.

*  *  *

Sesleri kulaklarımdan gitmiyor.
Barışa ‘baris’ diyorlar, ne de güzel duyuluyor.
Yeni vakitlere çıkacağız birlikte...
İnatla, umutla, yeni vakitlere...