‘Devlet’lerin özel arşivinde saklanan fotoğraflarda ‘askerler çocukları sever’ genelde...
Sarı saçlarda gezinir, barut artığı kokulu parmaklar, yitik yaşamların titreyişlerini dindirmese de...
Kamuflajların ‘kan’ sıçramış paçaları mahcuptur.
‘Savaş’ güzellemesi gibi parıldar siyah beyaz kareler, ‘bir varmış bir yokmuş’ sergilerde...
***
Savaşların utancını sempati anılarıyla örter her ülke, her ordu…
Aslında ‘barış’ içindir ‘güya’ her savaş…
Ve bilirler ki ölü çocuklar konuşmaz…
Kumral saçlarda gezinir, birkaç saat önce şarjöre mermi sürmüş parmaklar…
“Senin yaşıtlarını nasıl da öldürmüştük” demez, asla...
“Senin için” der genelde, “yaşayabilesin diye...”
***
Kitaplara giren katliamlarda  ‘biz’ ölürüz, ‘düşman’ öldürür mutlaka!..
Kimse ‘katletmez’...
Ve rüzgar şaşırır yönünü bu yalana, tomurcuklar başını eğer hüzünle…
Çocuklar ‘öldüğünü’ bilmez, tanımaz ‘öldüreni’ hiçbir zaman.
Çünkü ‘savaş’ öylesine kirli bir yüzdür ki, utancını gizler şaşalı törenlerin gölgesine…
***
Çocukların üzerine bomba yağdırdılar, Filistin’de…
Göz göre göre…
Hiç suçu olmayan tertemiz çocukların…
Pablo  Neruda’nın şiiri düştü aklıma…
<… Haydutlar geldi uçaklarıyla,
yüzükleriyle, düşesleriyle haydutlar,
takdisler dağıtan kara keşişleriyle
haydutlar geldi gökyüzünden
çocukları öldürmek için,
çocuk kanı aktı sokaklarda
düpedüz çocukların kanı aktı…>
***
Ve çocukların kanı üzerine kurulur ‘bayram’ yerleri yıllar sona...
Savaş ganimetinin kırıntısına dahi kirlenir demokrasi, iğrençleşir suretler...
Uçaklar gökyüzünü yırtar, fişekler korku salar yıldızlara, şarkılar söylenir şafak vakti, bayraklar sallanır ellerde…
***
Savaşların yıldönümlerinde incecik kemikler vardır toprağın özüne karışmış…
O çocuklar ki, mavileri yırtan hayallerini yitirmiş, uçurtmanın değil, bir füzenin gölgesinde, gri bir vakitte...
‘Uyuma vaktin geldi’ denemeyen çocuklar...
***
Savaşları kutlayanlar nasıl bakarsınız çocuklarınızın yüzüne?