Halil Karapaşaoğlu
[email protected]

Bay Read Text, Neos Cosmos’taki son kitapçı olarak yaşamına devam ediyordu.

Güneş, gökyüzünde asılı kalmıştı. Neredeyse düşecekti. Bay Text, güneş yere düşüp parçalarına ayrılmadan onu yakalamak isteyecekti. Göl, kendisini maviye boyayacak zamanı yakalayamamıştı. Telaşa kapılmıştı. Kendisini sürekli tamamlama kaygısından yorgun düşmüştü. Hiç şansı kalmamıştı. Zaman, göl kendisini boyayamadan tamamlanmıştı. Gökyüzü, gri gölü hâlihazırda emmişti. Burada, zaman dışında hiçbir şey tamamlanacak takati kendinde bulmuyordu. Yüzlerce apartman dairesi yapım aşamasındaydı. Hiç kimse inşa sürecinin hangi vakit biteceğini bilmiyordu. Şehirdeki yolların ucu sonuca varamamıştı. Yarım kalmış şeyler, şehrin ruhuna utanç vermiyordu. Zaten, hiçbir şeyin tamamlanmamış olmasından dolayı bu şehre “Neos Cosmos” diyoruz.

İnsanların gölgeleri, Neos Cosmos’tan ayrılmak üzereydi. Şehirde kalmalarını gerektirecek bütün sebeplerini yitirmişlerdi. Bu dedikodu, öykü anlatıcısı tarafından bizlere söylenmiş bir yalan olabilirdi. Gölgeler niye bu şehirde kalmalıydılar? Mantıklı açıklaması olmayan bir sonuçtu ifade edilemeyen sebepler…   

Gölgeleri olmayan insanlara ne olacaktı? Sizlere, insanların gölgelerinin olduğunu kim söylemişti? Neos Cosmos tamamlanmış bir şehir olsaydı, insanlar, gölgeleriyle yaşayacaktı. Öyle değil mi? Lütfen, yazılmış sözcüklere inanmayın artık!

Bay Read Text’in zihni karışmıştı. Oysa sıradan bir gündü. O, bu şehirdeki son kitabevinin sahibiydi. Bir zamanlar, şehirdeki insanlar sözcükleri kullanmayı bırakmışlardı. Sözcükler yerine imojileri kullanmayı tercih etmişlerdi. İmojiler hem kullanışlı hem de eğlenceliydiler. İmojiler, sözcüklerden hızlıydı. Sözcükler, modern zamanlarda, anlamı taşımak için kaba, hantal bir valiz görünümündeydi. Tabii ki, imojiler sözcüklerden daha renkliydi. Neos Cosmos’ta yaşayan insanlar, renkli, eğlenceli ve hızlı bir yaşamın peşindeydiler. Kitaplar, evlerin içinde kocaman bir alanı kaplıyordu. Evlerin duvarları raflarla kapanmıştı.

-Bay Read Text evimdeki raflardan hoşlanmıyorum. Gözlerimi rahatsız ediyorlar. Duvarlar beyaza boyanmış ve temiz görünmeli… Ayrıca, kitap kurtlarından da çok sıkıldım. Çok iğrençler! Evimde böyle çirkin böceklerin olduğunu bilmek, tüylerimi ürpertiyor. Kendinizi, hiç kitap kurtları tarafından saldırıya uğrarken hayal ettiniz mi?

Hiç kimse, kitapçıya gidip kitap satın almak istemiyordu. Yavaşça, bütün kitabevleri kapanmaya başlamıştı. Yüzlerce kitapçı iflas etmişti. Kitabevleri yerine her yerde imojievleri açılmıştı. Şehirdeki insanlar bilgi edinmek için kitap okuma arzusunda değillerdi. Bilgi her yerdeydi. Kitaplar gereksizdi. İnsanlar, pekâlâ hayal kurmak maksadıyla okuyabilirlerdi. Niye hayal ediyorduk ki? Bedenlerimiz mekânları aşamıyor olsaydı, zihnimizde, bedenin mekândan koptuğu hayallere ihtiyacımız olabilirdi. Sözgelimi, evdeyken yüzmek isteyebilirdiniz. Hayaller kapınızın altından süzülürdü. Bir anda kendinizi, okyanustaki balıklarla, kumlarla, yosun tutmuş kayalarla birlikte bulabilirdiniz. Neos Cosmos, baştan sona hayalle inşa edilmiş bir şehirdi.

İmojiler kitaplardan farklıdır. Onlar basit, renkli ve eğlencelidir. Neos Cosmos’ta yolda yürüdüğün zaman, adamların, kadınların, evcil hayvanların ve sokak hayvanlarının depresyonda olmalarına rağmen mutlu göründüklerini fark edersin. Sokaklar, katillerle dolu olabilir. Onların bedenleri kalp şeklindedir. İmojiler, iç sesinizi anlatmak için sizlere kolaylıklar sağlar. Kızgın, gergin veya yorgun olduğunuzda, satın alabileceğiniz hazır yüzler vardır. Hiçbir zaman duygu karmaşası içinde olmazsınız. Bazen, hangi sözcüğün, bulunduğunuz duygu halini en iyi yansıttığını düşünebilirsiniz. Çelişkide olmanıza gerek yok. İmojiler basit ve net ifadeler bırakır yüzünüze. Zamanın sınırlı olduğunu biliyorsunuz. Uzun yıllar önce, zamanın 24 saate bölündüğüne dair bir rivayet vardı. Bu bir mitti. Bütün çağlarda zaman 12’ye ayrılmıştı. Zaman buz gibidir; küçük parçalara bölünmeye gelmez. Erir, biter. Ne yapar insan sonra, zaman diye bir şey olmazsa.

-Bay Read Text’in son günü…

O diğer kitapçılara benzemezdi. Onlar hâlihazırda yeni yaşamlarına uyum sağlamışlardı.  Rafları, kitaplar yerine imojilerle doldurmuşlardı. Bay Read Text büyük bir depresyondaydı. Yemek alacak, kira ve vergilerini ödeyecek parası kalmamıştı. Bütün aile fertleri onu terk etmişlerdi. Yalnızdı. Sevgilisi Bay Future Done’ı kaybetmişti.  Yüzündeki umutsuzluğu, mutsuzluğu örtebilmenin tek yolu imoji satın almaktı. Alamadı. O, geleneklerine bağlı bir adamdı.

Sonuca doğru gelmişti. Tozla, kurtlarla dolu kitaplarının yanına oturdu. Kitaplarının sayfalarını teker teker sökerek yemeye başladı. Midesi, toz ve kitap kurtlarıyla dolmuştu. Gözlerini kapadı. Görülecek yeni yüzler kalmamıştı. Güneş, ahşap zemine düşmüştü. Parçalarına ayrılarak çıkışa doğru yuvarlandı. Zaman tamamlanmıştı. Şehir, sessiz ve renkliydi.