Siz bakmayın zaman zaman onların da ‘barış’ istermiş gibi göründüklerine…
Konjonktüreldir.
Dönemseldir.
Çıkarsaldır.
İçten değildir.
Laf oladır.
Dillerinin altındaki bakla başkadır.
Fırsatı buluncaya kadardır.
Bulur bulmaz da başlarlar yaygaraya…
Vatan, millet, toprak, egemenlik…
Hele bayrak!..
‘Devlet malı deniz’dir. Gerisi mi?
Domuz!
Bol bayrak, bol kamu kaynağı…
Bol nutuk, litrelerce beleş benzin…
Çok milliyetçilik, fazlaca fazla mesai…

*  *  *

Ne de güzel bir ‘örtü’dür o bayrak!..
Her bayrak kutsaldır elbette, saygındır.
Arkasına saklanmamak kaydıyla…
Yaptıklarınızı gizlemek için kullanmamak kaydıyla…
Tam da bu değil midir çoğu zaman yapılan?
Neler görmedi ki bu toplum ‘milli’ söylemlerin ustalarından?
Her ne hikmetse kimi ‘çok milliciler’in kasası doldu hep…
Göçmen halk bir tarlayı göremezken, azı mı oturdu dönüm dönüm arsaların üstüne?
‘Ganimet’e konanlar en önde karşı çıktılar bu ülkede barışa, yakınlaşmaya…
Yüce devletimiz üç kuruş kazanan garibanın peşine düşerken vergi diye, hamuduyla götürüyor kimileri armudu, dalga geçercesine…
‘Mamma’ göbek adı kimilerini bu toplumda…
İlk adını biliyorsunuz onların…

*  *  *

Her dönem aynı edebiyat, aynı tiyatro, aynı film…
Kah ‘toprak’ fetişizmi, kah ‘egemenlik’ söylemi, kah ‘güvenlik’, kah ‘garanti’, kah ‘asker’, kah ‘mülkiyet’…
İncirin çöpü, üzümün sapı…
Oynamaya niyeti olmayan gelin gibi, ya ‘yer’i dar bizimkilerin, ya da ‘yen’i…
Hep gerekçe, hep mazeret…

*  *  *

Bu ada üzerinde yaşayan herkesin su gibi, ekmek gibi ihtiyacı var barışa…
İnsanların birbirini sevebileceği, çoluk çocuğuna “Kaçıp gidin, kurtulun” deme ihtiyacı hissetmeyeceği…
İş bulabileceği, karnını doyurabileceği…
-Günü gelince- huzur içinde toprağın altına girebileceği…
Bu topraklar ‘barış’a susadı.
Kalıcı barışa…
İnsanca yaşama…
‘Onlar’a rağmen…
Bayrağın arkasına saklanıp ‘malı’ götürenlere rağmen…
Erişecek bu toplum da o günlere…
Bir gün mutlaka…