Beni sonsuz kıldın, zevkin gibi.  Bu kırılgan damar,

yeniden ve yeniden boşalttığın ve taze yaşamla

daima doldurduğun.

Bu kamış flüt, tepelerin ve vadilerin üzerinden

taşıdığın ve sonsuzca yeni ezgiler üflediğin.

Ellerinin ölümsüz dokunuşuyla kalbim sevinç

içinde sınırlarını yitirir ve tarifsiz sözcükleri

dünyaya getirir.

Sonsuz bağışın yalnızca bu küçük ellerime gelir.

Çağlar geçer, sen hâlâ doldurursun ve hâlâ

doldurulacak yer var vardır.

RABINDRANATH TAGORE