Yeni medya ve iletişim çağında “şekil” içeriğin önüne geçti.

Örneğin biz yeni yetme gazeteciyken “böyle haber fotoğrafı olmaz” diye çok fırça yerdik. İnsanlar “manken” gibi duramazdı. “Moda kataloğu mu yayınlıyoruz, gazete mi” derdi, meslek büyüklerimiz…

Öyle “kusursuz” olmazdı saçı, gözleri, kaşı, duruşu, gülüşü bakanların, vekillerin, haberde sözü geçen kişilerin!

Çünkü bir ifade olmalıydı ortada, bir itiraz, bir tavır, bir aksiyon, bir duygu… Bir insanın anlatısı öfkeliyse öfke, isyanı varsa isyan!

Özellikle de olguyu, sorunu, çelişkiyi, gaileyi, gelişmeyi velhasıl haberin kendini anlatan bir fotoğrafa ihtiyaç vardı.

Şimdi öyle mi?

En alımlı ve kusursuz fotoğraflarıyla gülümsüyor herkes!

Muhalif milletvekili “bu ülke kokuştu, çürüdü” diyor örneğin, fotoğrafa bakıyorsunuz, yüzünde güller açıyor.

Kıbrıs sorununda iki devletli çözüm öneren sözcü yeşillikler içinde dut reçeli tarifi verir gibi bakıyor.

Ekonomik krizi anlatan başkan, az sonra düğün tebriğine girecek gibi parlıyor.

Elleri göğsüne bağlı gülümseyen emlakçı edasında neredeyse tüm siyasiler, uzmanlar, hekimler, önderler...

Kaosu da kavgayı da iflası da gülümseyerek anlatıyor çoğu…

Eylemde en marka gözlükleri ve ayakkabı uyumu ile yürüyen devrimciden, zeytin toplayan katlı kravatlı cumhurbaşkanına kadar sahicilikten uzak bir gösteriye dönüşen hayatlarımızda, yirmi beş sene önce, haber için seçtiğimiz fotoğrafları masaya fırlatan yayın yönetmenlerimiz geliyor aklıma...

Birinin sinirli yüz ifadesini, kırpık gözlerini, boynundan kabaran damarlarını, sıktığı dişlerini, birbirine karışan ellerini “harika fotoğraf” der ve paylaşırsanız eğer anında telefonlar çalışıyor, “çok ayıp ediyorsunuz, bula bula bu pozumu mu buldunuz” diye!

Tıpkılaşan ifadeler içerinde bir resmi geçit ya da geçit resmiyle “güzelleşen” bakışlarımız, ağlanacak hallerimize teselli oluyor böylece...

Meselenin özü yerine “kişilerin pozu” yerleşiyor paylaşım görsellerine… Ne anlatıldığından ya da ortaya konan itirazdan çok daha önemlisi, anlatanın güzel, alımlı, yakışıklı, çekici olması önemseniyor.

“Bir fotoğraf ile tarihi durduruyorsun” derdi Ara Güler! O tarih buralarda ve şimdiki zamanlarda hep “beğen beni” diyen gözlerle bakıyor.