“Bir göğüs havayı solumak için böyle nasıl daralıp genişliyor, aklım almıyor” der Franz Kafka, Milena’ya mektubunda…

Uyumadım gece…
Gece, uyumadı.
Bağırdım gün doğarken, “galiba yeniden doğdum.”
Beni, benden küçük bir kız çocuğu doğurdu.
Göğün göğsü sancılandı, bulut doğurdu.
Dizleri karnında bakıyordu çene çukuruma…
İlk çığlığım duyuldu.

* * *

Ay odaya akıyor, bakır nefesli ezginin tınısı göğe yükseliyor, bir dalganın köpüğüyle kıyıyı sevdiği gibi bileğime dokunuyordu parmak uçları… Işıktan, sesten ve bakıştan bir çıplaklık doğuyordu derken…

“Bu dal gibiliğin, saçların, kırmızı ağzın” dediği olsa gerek şairin….

Gövdeyse, bedense, omurgaysa, dilse, gülüşse, kıvrımsa, tüyse, tülse, nefesse, yaşamaksa….
Yaşamak, evet evet…

Bir ırmaksa lirik…
Bir vurgunsa çivit mavisi…
Bir yolculuksa apansız…
Büyümüş, anlamış, yorgun bir ıssızlıksa…

* * *

İnsan insana sığınıyor…
Yaslanıyor insan insana…
Ürküyor, korkuyor, sınır çiziyor…
Bir de güveniyor.
En zor korunan o galiba…
İnsan insana tutunuyor.

* * *

O gece…
Sabaha kadar saçlarını çözdüm…
Sabaha kadar bileklerini sevdim…
Sabaha kadar gülüşüne öykündüm…
Sabaha kadar ilk kim öptü düşündüm…
Sabaha kadar kendime söylendim…
Sabaha kadar utandım…
Sabaha kadar bulut yalvardım, yağmur dilendim.
Sabaha kadar yüzüme bak dedim, gözlerime bak, sarıl giderken, sabaha kadar…

* * *

Kafka dertleniyor mektubunda…
“Senden nasıl uzak kalınır, aklım almıyor...”

Uyumadım gece…
Gece, uyumadı…
Sabah olmayacak sandım….
Bir göğüs havayı soludu, daraldı, genişledi.
Kuşlar koyuldu yoluna…