Bir Silah Eksik

Evinden alınan ve hapse götürülmek üzere polis arabasına konulan Halil’in fotoğraflarını takip ederken büyük bir utanç içerisindeydim. Bravo Halil… Müthiş bir cesaret, müthiş bir yüreklilik, müthiş bir yurtseverlik!

Bu coğrafyada tek tük görülen soğuk kış günlerinden biriydi. Evde kapalı kaldım ve camdan bakarak tüm gelişmeleri takip ettim. Dışarıda soğuk vardı, çok kuvvetli rüzgâr vardı. Evimde korunaklı bir durumdaydım. Seni, bilinçli ve vicdanlı bir şekilde parmaklıkların ardına yol alırken gördüm. Gördüm ve utandım Halil.

Bir bardak sıcak çayla bilgisayarımın önünde oturuyordum ve çeviri tuşuna basar basmaz seninle ilgili her türlü haber fotoğrafınla önümdeydi. Açıklamanda Andonis’e silah doğrultmayı reddettiğini söylüyorsun. Düşünüyorum da Andonis dediğinde esasında Marilena demek istiyorsun. Andonis kocamdır Halil… Hristos ise oğlum. Sotiris de öteki oğlum. “Andonis” derken tüm bu isimleri kastediyorsun. “Andonis” derken diğer Yunanca isimleri de kastediyorsun. Ve ben utanıyorum…  

Utanmamın sebebi benim veya Andonis’in silahını sana doğrultmak istemesi değil Halil. Ne ben ne de Andonis böyle bir şey istiyoruz. Utanmamın sebebi benim ve Andonis’in sıcak evimizde oturuyor olmamızdır. Sen de sıcak bir yerde oturuyor olabilirdin. Konforlu ve rahat bir şekilde camından kuvvetli rüzgârın ağaçları, dalları, yaprakları nasıl salladığını, nasıl eğip büktüğünü izleyebilirdin. Oysa sen fırtınaya karşı ayakta durmayı seçtin.

Oldukça sakin ve bilinçli olarak polis arabasına bindiğini gördüm. Nereye gittiğini biliyordun. Daha ilk andan bu yolculuğu yapacağını biliyordun. Çok cesursun Halil. Senin bu sakinliğin askere gitmekten korktuğunu veya üşendiğini sananlara bir yanıttır. Sen hapsedilmekten, zindandan, yasadan, seni sıcak evinden almaya gelen polislerden korkmadın ve üşenmedin. Acaba ne istediğini anladılar mı?    

O günün sabahında üniversitene gidip sınava girdiğini okudum. Normal günün normal bir sabahıydı, diğerlerine göre biraz daha ‘kış’ günüydü. Sıradan bir kişi, çok normal ve doğal olarak savaş istemeyen, rekabet istemeyen, silah, asker, kan istemeyen, acıya sebep olmak istemeyen bir kişi...

Böyle sıradan bir güne o kadar güzel çomak soktun ki Halil, bunun karşılığında ben ve Andonis senin için ne yapabiliriz acaba? Muhakkak bu satırlar az gelir. Sade bir teşekkür edeyim. Bu coğrafyada bir silah eksik…        

(Bu satırları yazdığımda Halil henüz serbest kalmamıştı. Halil’i bir kez daha selamlıyorum.)

---------------------
YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili
---------------------

Ένα όπλο λιγότερο

Με τεράστια αμηχανία παρακολούθησα τον Χαλίλ σε διάφορα φωτογραφικά στιγμιότυπα να βγαίνει από το σπίτι του και να μπαίνει στο αστυνομικό αυτοκίνητο καθοδόν για τη φυλακή. Μπράβο Χαλίλ. Εξαιρετικά θαρραλέο, γενναίο και πατριωτικό! 

Ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα από τις σπάνιες σε αυτό τον τόπο. Έμεινα κλεισμένη στο σπίτι παρακολουθώντας από το παράθυρο όλες τις εξελίξεις. Έξω έκανε κρύο, φυσούσαν άνεμοι πολλών μποφόρ. Ήμουν προστατευμένη στο σπίτι μου. Σε είδα να οδεύεις συνειδητά πίσω από τα κάγκελα και ντράπηκα Χαλίλ.

Καθόμουν μπροστά από τον υπολογιστή μου, με μια κούπα ζεστό τσάι  και το κουμπάκι της μετάφρασης μου εμφάνιζε σε κάθε είδηση με τη φωτογραφία σου, τη δήλωσή σου ότι αρνείσαι να γυρίσεις το όπλο απέναντι στον Αντώνη. Και σκέφτομαι πως όταν λες Αντώνης, εννοείς και Μαριλένα. Αντώνης είναι ο άντρας μου Χαλίλ. Χρίστος ο γιος μου. Σωτήρης ο άλλος μου ο γιος. Όλα αυτά τα ονόματα εννοείς όταν λες «Αντώνης», μαζί με όλα τα υπόλοιπα ελληνικά ονόματα που υπάρχουν. Και ντρέπομαι.

Όχι γιατί εγώ, ή ο Αντώνης, θέλουμε να στρέψουμε το όπλο εναντίον σου Χαλίλ. Ούτε εγώ, ούτε ο Αντώνης το θέλουμε. Αλλά γιατί κι εγώ και ο Αντώνης καθόμαστε στη ζεστασιά του σπιτιού μας. Κι εσύ θα μπορούσες να ήσουν κάπου ζεστά, όμορφα και χαλαρά να βλέπεις από το παράθυρο τους ανέμους των πολλών μποφόρ να σείουν συθέμελα δέντρα, κλαδιά και φύλλα, αλλά επέλεξες να σηκώσεις ανεμοθύελλα.

Σε είδα με πόση ηρεμία, συνειδητά έμπαινες στο αυτοκίνητο της αστυνομίας. Ήξερες πού πήγαινες. Ήξερες από την πρώτη στιγμή ότι θα έκανες αυτή τη διαδρομή. Είσαι πολύ θαρραλέος Χαλίλ. Αυτή σου η ηρεμία απαντά και σε όσους  νόμισαν ότι δεν θες να πας στρατό γιατί φοβάσαι ή βαριέσαι. Εσύ δεν φοβήθηκες και δεν βαρέθηκες τον εγκλεισμό, τη φυλακή, το Νόμο, τους αστυνομικούς που πήγαν να σε πάρουν από τη ζεστασιά του σπιτιού σου. Άραγε να κατάλαβαν τώρα τι θέλεις; 

Διάβασα ότι το πρωί εκείνης της ημέρας, είχες  πάει στο πανεπιστήμιο σου και παρακάθισες σε εξετάσεις. Ήταν ένα κανονικό πρωινό, μιας κανονικής μέρας, λίγο πιο  χειμερινής από άλλες. Ένας κανονικός άνθρωπος που πολύ κανονικά και φυσιολογικά δεν θέλει πόλεμο, αντιπαλότητες, δεν θέλει όπλα, στρατούς , δεν θέλει αίμα, δεν θέλει να προκαλέσει πόνο.

Έτσι όμορφα όπως διατάραξες αυτή την κανονική μέρα Χαλίλ, σκέφτομαι τι αντάξιο με αυτό που κάνεις μπορώ εγώ ή ο Αντώνης να κάνουμε για σένα; Σίγουρα αυτές οι γραμμές είναι λίγες. Ας πω ταπεινά ευχαριστώ. Ένα όπλο λιγότερο σε αυτό τον τόπο.