Bir yandan içim sıkılıyor, ‘acaba daha fazla yayılacak mı’ diye hayıflanıyorum.

Bir yandan ‘henüz rakam az’ diyerek kendimi teselli ediyorum.

*

Bir yanım sokakların boşluğuna bakıp üzülüyor, diğer yarım ‘aman iyi ki insanlar çıkmamayı öğretmiş’ diyerek seviniyor.

*

Bir yanım her daim tüm gelişmeleri takip etmek istiyor, diğer yanım da ‘artık yeter bu kadarı da fazla’ diyerek bu gündemden uzaklaşmam gerektiğini söylüyor.

*

Bir yanım birkaç duyarsıza bakıp ‘ne kadar bencil insanlar’ diye telaşa kapılıyor, diğer yanım genel havaya bakıp ‘biz’ olabilme duygusunun kendime iyi geldiğini anlatıyor.

*

Zaman zaman muhalif yanım depreşiyor, hükümete kızasım geliyor, ancak insani yanım ‘Alabilecek tedbirleri almış be insanlar daha ne yapsın, kızma öner, yanlarında ol’ diyor…

*

Bazen bu uzun süre bizi ne hale sokacak diye endişeleniyor, bazen de ‘yeter ki ölümler olmasın süre uzasın ne var’ diye kendi kendime kızıyorum…

*

Bir yanım bencilleşen kimi devletlerin haline öfkelenirken bir yanım da güneyden gelen kötü haberlerin altına yazılan “Allah yardımcıları olsun” yorumu ile seviniyor…

*

Bazen ‘nereden çıktınız da geldiniz be Almanlar’ diye dır dır ediyor, bazen de ‘nereden bilecekti insanlar, saçmalama’ diye kendime kızıyorum…

Bir yanım ağlarken bir yanım ağlama diyor…

*

Bir yanım ‘çok başkasın’ bu günlerde derken diğer yanım ‘daha güçlü olman gerekiyor, geçecek’ diye moral veriyor…