Bir çizim gördüm.
Uçsuz bucaksız bir çöl.
Pek çok deve kuşu, başlarını kuma gömmüş.
Kıçları çırılçıplak, ortada, bacakları uzun.

*  *  *

Böyle bir toplumda yaşamıyoruz.
Bizim durumumuz çok daha düşündürücü.
Başlar dik!
Belki boynumuza kadar kire battığımız için böyle, bilemiyorum.
Ama herkesin gözü “fal taşı” gibi açık.
İşte fecaat burada.
Baktığımız halde görmüyoruz!

*  *  *

Tam bir “zehirlenme” yaşanıyor.
İktidar zehirlenmesi.
Bencillik zehirlenmesi.
Menfaat zehirlenmesi.
Gördüğü halde “kör” olmak halleri.
Duyduğu halde “sağır.”

*  *  *

Bir anket gördüm.
Siyasi sonuçlar.
Hiç de şaşırtmadı.
“Birinci” parti belli!
O düzeni besliyor, düzen onu kutsuyor.
Üleştirdikçe, yenileri sırasını bekliyor.
Öfkeli kalabalık, sıranın bir an önce kendisine gelmesini istiyor.
Bu “düzen”e değil de işin aslı önlerindeki uzun kuyruğa kızıyorlar.
Baktığımız halde görmüyoruz!
İşitmiyoruz, duyduğumuz halde.

*  *  *

Yurdunda “yurtsuz” yaşamak...
Evinde “evsiz...”
“İnsansız” yaşamak insanlar arasında...
Bir avuç yürek bunun farkında...
Ve böylece geçmişin kalbi kırık.
Bugünün gözü kör.
Bir memleket “çatlak” ortasından, ülke “yaralı”, o kadar az ki umursayanı...

*  *  *

Bir yazı okudum.
“Öylesine bir klişeler ve kalıplar cehennemine düşmüşüz ki, ağlayanımız yok...”
“Mağdurlar” tribünde...
“Suçlular” sahada...
Ve herkes birbirine bağırıyor.
Tribündekiler sahaya iniyor, sahadakiler tribüne çıkıyor, yine de manzara değişmiyor.

*  *  *

Henüz doğmamış çocuklar, gün gele yüzlerinize bakacaklar, yüzlerimize...
Ne diyeceğiz?
“Koktuk!”
Görürken kör, dinlerken sağır!
Ve hep “kokunun kaynağını arıyoruz...”