Birer - Birer Yarım Kalmış Gidiyoruz 

Pazar günkü Ledra Palace’ın önündeki iki toplumlu etkinlikte o da vardı. Bu etkinlik, iki lider arasındaki yemek esnasında gerçekleşmişti. Diğerleriyle birlikte “gani-yeter” diye bağırıyordu. Salı gününün sabah saatlerinde kederli bir şekilde hayattan göçtü. Kostis Ahniotis, hayatını barışa adamış bir kişiydi. Kelimenin tam anlamıyla, son nefesine kadar yurdunu yeniden birleşmiş olarak görmek için mücadele etti.

İflah olmaz bir mücadeleci, tam bir Kıbrıslı, Kıbrıslılık bilincinin yerleşmesinin önemli bir figürü, Kıbrıs sevgisinin, karşılıklı saygının, karşılıklı anlayışın ve Kıbrıs aşkının yer aldığı her türlü eylem ve hareketlerde hep başı çekmiş bir kişi… Kostis, her iki toplumdan da kişilerin hassasiyetlerine büyük bir saygı göstererek etnik sınırları aşmış bir kişiydi. Her defasında bu yurdu ikiye bölen hattı, Yeşil Hattı kıracak adımlar attı. Geçenlerde yapılan ve Yeşil Hat’tın işgal edilmesiyle biten anti militarist etkinlikte de, ayağını sağlam bir şekilde oraya basmış ve ‘işgal’ edilen Yeşil Hat’ta tutkuyla dans etmişti. Son yıllarda çok ciddi sağlık sorunları yaşamasına karşın mücadele etmekten, umut etmekten, tüm gücünü vermekten vazgeçmedi.        

Yazık oldu be Kostim… Müzakerelerin yeniden başlayacağı haberini duyamadın. Haberden birkaç saat önce gözlerini yumdun. En azından umudun yeniden depreşmesi mutluluğunu hissedemedin…  

Birer birer gidiyoruz bu dünyadan. Yarım kalmış, rahatlamamış, kırık bir şekilde gidiyoruz… En azından dostlarının, yoldaşlarının, mücadele arkadaşlarının senin hakkında ne yazdıklarını görmeni yürekten dilerim. Bu hayattan öylesine, dokunmadan gelip geçmedin. Mücadelen beyhude değildi. Bir arkadaş, bu kederi paylaşmayanlar için üzüldüğünü yazdı. Öyledir…      

***

Bugün, bu köşede farklı şeyler yazmak isterdim ama kötü haberler benden hızlı gelişti. Fakat duygularımı yazmak üzere klavyeye giden parmaklarımı dizginlemem mümkün değil. Geçtiğimiz Pazar günü yaşananlarla ilgili olarak çok yoğun duygular hissetmiştim, Kostis’in ölümü ile aynı şeyleri daha fazla ve daha büyük bir acı ile hissettim.      

Yoğun bir güvensizlik, negatifliğin olduğu ve müzakerelerin iki aydır durduğu bir atmosfer içerisinde; iki toplumdan yüz kadar kişi, liderlere gayretlerini sürdürmeleri yönünde cesaret verme çabasıyla Ledra Palace’ta iki lider arasındaki akşam yemeğinin gerçekleşeceği yerde toplandılar. Bu kişiler her iki lider tarafından da tamamen görmezden gelindiler. Çıkıp nezaketen gülümseyip bir el bile sallamadılar. Sanki de orada yoktular! Sanki de oraya gitme sebepleri onlara destek çıkmak değil, onları eleştirmekti…    

***

Alanım iletişim bilimidir. Sözgelimi, liderler samimiyetle sürecin tamamlanmasını istiyorlarsa çok ciddi ve trajik bir hata yapmaktadırlar. Sürecin en temel parametresini görmezden geliyorlar: Milletin iradesi. Günün sonunda, son söz millette olacak. Millet, müzakerenin her boyutunu dikkate alarak son sözünü söyleyecek. Aynı zamanda yapılan her davranışı da göz önünde bulunduracak. Bunlarla birlikte, esas olarak herkes için ortak olacak bir yurtta barış, istikrar ve düzen koşullarında güvenlik içerisinde bir arada yaşayabilip yaşayamayacağımız sorusuna yanıt bulmaya çalışacaklar.      

Kişisel görüşüm, bu unsurun dikkate alınmadığı yönündedir. Tüm bu duygusal iniş çıkışlar, bir gün umut - bir gün hayal kırıklığı, süreç boyunca ortaya çıkan krizlere derhal çözüm bulunamaması; hepsinden önemlisi çözüm perspektifini ısrarla destekleyenlerin görmezden gelinmeleri, dışlanmaları ve put gibi muamele görmelerinin getireceği şeyler bellidir. Çözüm ile ilgili olumlu yaklaşımı zayıflatır, kuşkuculuğu, şüpheciliği ve güven eksikliğini güçlendirir. Böyle giderse “gani” diyen çok kişinin kalacağını mı sanıyorsunuz?     

Diplomasiye ve siyasete iletişim biliminin esas unsurları dâhil edilse iyi olurdu. Yine muazzam bir iletişim hatası yoksa ve en ufak umut kırıntısı bile ortadan kalkmışsa bunu bizim de bilmemiz iyi olurdu. Çünkü bazen kendimizi sadece put gibi değil, budala gibi de hissediyoruz.

---------------------------------------------------
YENİDÜZEN için yazılan özgün Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili
---------------------------------------------------

Ένας – ένας φεύγουμε μισοί

Την Κυριακή ήταν ανάμεσα με άλλους στην δικοινοτική εκδήλωση έξω από το Λήδρα Πάλας την ώρα που πραγματοποιείτο το δείπνο ανάμεσα στους δύο ηγέτες, φωνάζοντας «κανεί – yeter». Την Τρίτη, έφυγε πρόωρα από τη ζωή με τον καημό. Ο Κωστής Αχνιώτης, αφιέρωσε τη ζωή του για την ειρήνη και αγωνίστηκε κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία του πνοή για να δει την πατρίδα του επανενωμένη.

Ένας αθεράπευτος αγωνιστής, ένας γνήσιος Κύπριος, θεωρητικός της εμπέδωσης της κυπριακής συνείδησης, πρωταγωνιστής σε δράσεις και κινητοποιήσεις που μόνο την αγάπη, τον αλληλοσεβασμό, την αλληλοκατανόηση και τον έρωτα για την Κύπρο προωθούσαν. Με μεγάλο σεβασμό σε κάθε ευαισθησία των ανθρώπων και στις δύο κοινότητες, ο Κωστής ξεπερνούσε τα εθνοτικά όρια, κάνοντας κάθε φορά ένα ακόμα βήμα μπροστά για να σπάσει τη γραμμή που μοιράζει αυτό τον τόπο στα δύο.  Την πράσινη γραμμή. Αυτήν στην οποία πάτησε δυνατά το πόδι του και χόρεψε με πάθος πρόσφατα κατά την αντιμιλιταριστική κινητοποίηση, η οποία κατέληξε σε κατάληψή της. Ακόμα και όταν τα τελευταία χρόνια η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά, εκείνος δεν έπαψε να αγωνίζεται, να ελπίζει, να δίνει το άπαν των δυνάμεών του.  

Κρίμα Κωστή μου… δεν πρόλαβες να ακούσεις  το μαντάτο της επανέναρξης των συνομιλιών. Έκλεισες τα μάτια λίγες ώρες πριν. Δεν ευτύχισες να νιώσεις καν την ελπίδα να αναπτερώνεται…

Ένας- ένας φεύγουμε από αυτή τη ζωή μισοί, ανεκπλήρωτοι, ραγισμένοι. Βαθιά μέσα μου ελπίζω και εύχομαι να βλέπεις τουλάχιστον όλα όσα φίλοι, σύντροφοι και συναγωνιστές σου γράφουν για σένα. Δεν πέρασες απαρατήρητος από αυτή τη ζωή. Δεν ήταν άσκοπος ο αγώνας σου. Κάποιος φίλος έγραψε ότι λυπάται τους αμέτοχους σ’ αυτό το πένθος. Είναι ξεκάρφωτοι. Έτσι είναι…

***

Άλλο ήθελα να γράψω σήμερα σε αυτή τη στήλη, αλλά με πρόλαβαν τα κακά νέα. Είναι αδύνατον όμως να συγκρατήσω τα δάκτυλα από το πληκτρολόγιο. Το ένιωσα πολύ έντονα την περασμένη Κυριακή, το νιώθω με πολύ πιο μεγάλο πόνο και παράπονο μετά τον θάνατό σου Κωστή.

 Μέσα στο έντονο κλίμα της δυσπιστίας, της αρνητικότητας και των δύο μηνών στασιμότητας στις διαπραγματεύσεις, εκατόν άτομα και από τις δύο κοινότητες, μαζεύτηκαν έξω από το χώρο πραγματοποίησης του δείπνου ανάμεσα στους δύο ηγέτες στο Λήδρα Πάλας, σε μια προσπάθεια να τους δώσουν θάρρος να συνεχίσουν τις προσπάθειες. Και αγνοήθηκαν παντελώς από τους δύο ηγέτες. Δεν βγήκαν καν να τους γνέψουν έστω  με συμπάθεια το χέρι από αβρότητα. Σαν να μην υπήρχαν! Λες και ήταν εκεί για να τους επικρίνουν και όχι για να τους ενισχύσουν.

***

Η επικοινωνιολογία είναι η επιστήμη μου. Αν χάριν συζήτησης πιστώνω με ειλικρίνεια τους ηγέτες ότι πράγματι θέλουν να καταλήξει η διαδικασία, τότε κάνουν ένα πολύ σοβαρό και τραγικό λάθος. Αγνοούν την βασικότερη παράμετρό της: Την βούληση του κόσμου, ο οποίος θα έχει στο τέλος της ημέρας τον τελευταίο λόγο, συνυπολογίζοντας την κάθε πτυχή της διαπραγμάτευσης, αλλά και την κάθε συμπεριφορά και θα επιχειρήσουν να απαντήσουν κυρίως στο ερώτημα αν μπορούμε να ζήσουμε με ασφάλεια και σε συνθήκες ειρήνης, σταθερότητας και ομαλότητας σε μια πατρίδα που θα είναι κοινή για όλους.

Η ταπεινή μου εκτίμηση είναι πως αυτός ο παράγοντας δεν λαμβάνεται υπόψη. Όλα αυτά τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, τη μια μέρα ελπίδα και την άλλη απογοήτευση, η αποτυχία εξεύρεσης άμεσων λύσεων στις κρίσεις που αναφύονται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, και κυρίως η πλήρης παραγνώριση αυτών που απέμειναν να στηρίζουν την προοπτική λύσης, καθιστώντας τους περιθωριοποιημένους και γραφικούς, δεν μπορεί παρά να αποδυναμώνουν την θετική προσέγγιση απέναντι στη λύση και να ενισχύουν τον σκεπτικισμό, την καχυποψία και την έλλειψη εμπιστοσύνης.

Θα μείνουν πολλοί νομίζετε να φωνάζουν «κανεί»;  

Είναι καλά στη διπλωματία και την πολιτική να περιληφθούν βασικά συστατικά στοιχεία της σπουδής της επικοινωνιολογίας. Αν πάλι δεν πρόκειται για επικοινωνιολογικά ατοπήματα και απλά έχει σβήσει κάθε ίχνος ελπίδας,  είναι καλό να το ξέρουμε κι εμείς. Γιατί κάποτε νιώθουμε όχι μόνο γραφικοί, αλλά και ηλίθιοι.