“5... 4... 3... 2... 1...”
“Başla!”
“Bu kez silah yok” dedi, Kıbrıslı Türk lider Akıncı.
“Silahsız başlıyoruz.”

*  *  *

Hani daima bir tabanca göğe ateşlenir de öyle başlar ya.
Maraton bu kez “geriye sayım”la “start” aldı, sesle, sözle, gülüşle...
Belki çok sembolik ama ne yalan söyleyeyim tüylerim diken diken oldu.
İnsanımızın dayanışması beni zaten duygulandırmıştı.
Binler buluştu.
Herkesin göğsünde bir sayı...
Bu “dar” zamanda katkı yapıyor insanlar, bu ülkedeki yoksulluğa, bir tas çorba, bir öğün aş için...
Çok da alışmadık, kalabalıkların, yoksulluk için buluşmasına...

*  *  *

Akıncı’yla yan yana geldik.
“Sen dansa git, gelme” dedi.
Sabah sabah da okumuş.
Hani yazmıştım, bu akşam tam da “sirtaki” gecemizde, Akıncı’nın basın toplantısı var.
“Kıbrıslı liderler de oynasa yüreğim yanmaz. Ne oynarlar gördüğünüz gibi ne de oynatırlar” demiştim.

*   *  *

Maraton gibi bir etkinlikte “silah yok” demek hoş bir imaj olabilir.
Ama asıl mesele çok daha büyük bir yürüyüşte bu hedefi göstermektir.
Kıbrıs’ın sırtında taşıdığı onca kalleş bıçak izinin bilinciyle şimdi cesaret zamanıdır. Siyasi irade ve kararlılık adına beklenen tam da budur.
Evlatların geleceğine “silahsız bir yurt” borcumuz vardır.
Askersiz bir ada...

*  *  *

Bu akşam Akıncı’nın basın toplantısını izleyeceğiz.
Geleceğe dair yalnızlığımız ve ışıksızlığımız sonlansın diye yeni bir başlangıç için aynı cümleyi yineler mi?
“Bu kez silah yok...
Silahsız başlıyoruz...”

*  *  *

Hadi, omuz omuza tutalım.
Ve oynayalım bu oyunu...
Niyetimiz salt “imaj” değilse...
5... 4... 3... 2...1...
Başla!