Yine umutsuzluk ikliminde yıkandığımız zamanları yaşıyoruz.
Çaresizliğin sokaklarında birbirimize güvensiz yürüyoruz.
Hayal kırıklıkları büyütüyoruz tenha gülüşlerimizde...

*  *  *

“Farkında mısın herkes bıktı, usandı” diyor birisi… Bir başkası “Bu ülkeden gitmemek için tek bir sebep” arıyor.
- Çok sebep var, hâlbuki… -
“Olmaz, düzelmez, değişmez” diye basmakalıp tümceler birbirini kovalıyor.
Tükenmişlik var.
Yılgınlık var.
Işıksızlık var.
Gözlerimiz yurtsuzluk büyütürken, içten içe bir öfke benliğimizi sarmalıyor.

*  *  *

Asırlık surlar gibi yıkılıyor umutlarımız…
“Bu kez değişecek” deyişlerimiz kursağımızda tıkanıyor.
Kendi ayaklarımız bodurlaşıyor, tam da üzerinde durmaya hazırlanırken...
Yabancılık hissi giderek kalabalıklaşıyor.

*  *  *

Hükümet diyorsun, devriliyor.
Çözüm diyorsun, süreç tıkanıyor.
Barış diyorsun, kimileri kucağında inatla nefret büyütüyor.
Yaşamak diyorsun, zorlaşıyor.
Kirlilik köpürüyor, samimiyet kayboluyor.
Balı tutan parmağını değil sadece, dirseğine kadar yalıyor.
Yüzleşme diyorsun, kimseler aynaya bakmak istemiyor.

*  *  *

Kendi ışıksızlığına çekiliyor yarı yurdum, kendi dehlizinde kayboluyor.
Umutsuzluğu taşımaktan yorgun bedenlerimizle, değiştirmek için bedel ödemeden, ne varsa değişsin
istiyoruz.
Hayal kırıklıkları canımızı acıtıyor.
O kırıklar arasında yitiriyoruz, kendi hayallerimizi de…

*  *  *

Medeniyet yoksulu ve yoksunuyuz.
Kimlik ve kişilik mağduru...
Toprağımıza yabancılaşıyor ve bu yurda yabancı nefeslerle çatışıyoruz.
Yine de buradayız.
“Çekip gitmek lazım” diyoruz da...
Çok sebep var, kalmak için...
Onca kokuşmuşluğa rağmen...
Çok sebep var, halen...
Bu memleket yine de bizim...