“Buralardan gitmek istiyorum” dedi.
Gençti.
“Neden?” dedim.
Beklemediğim şeyler söylemedi.
Hepsini biliyordum.
Bıkkınlık…
Yorgunluk…
Ama en fazla da umutsuzluk…

*  *  *

“Buralardan gitmek istiyorum” diyen sadece o genç değildi.
Sadece gençlerin ruh hali de değil bu…
Kıbrıslı Türkler çok göç yaşadı.
İç göç de…
Dış göç de…
‘Göçmen kuşlar’ gibidir bizim toplum…
Şiddetten göçtü.
Savaştan göçtü.
İşsizlikten göçtü.
Kimliksizlikten göçtü.
Belirsizlikten göçtü.
Askerlikten göçtü.
Kaygıdan, korkudan göçtü.
Partizanlıktan göçtü…
Dünyanın farklı bölgelerine dağıldı toplum.
İngiltere, Türkiye ve Avustralya’daki Kıbrıslı Türk sayısı, adada kalanları en az üçe, belki dörde katlayacak kadar fazla…

*  *  *

Göç bitmedi.
Devam ediyor.
Hem artık ‘büyükler’ çocuklarına “Bu ülkede kalın” demekten de vazgeçti!
Eskiden böyle değildi.
Tahsile, gezmeye giden gençlere “Aman kalma oralarda sakın, dön” diye tembih ederdi aileler…
Şimdi “Git de kurtul” diyor çoğu…
Fırsat bulsalar kendileri de göçecekler çünkü…
Belki ‘emeklilik’, belki ‘aile’ hatırına kaçmıyor çoğu…
Ama akıllarda hep o cümle var.
“Buralardan gitmek istiyorum…”

*  *  *

Bu cümleyi kurmayan kaç kişi var, merak ediyorum.
Etrafınıza bakın, ne kadar insan çok pes etmiş, yaka silkmiş bu ülkeden, değil mi?
Herkesin aklında ‘bir gün çekip gitmek’ varsa, o ülkeden nasıl bir ‘hayır’ çıkacak acaba?
Toplumu hiçleştirirseniz, yama yaparsanız, kötü yönetirseniz, adalet duygusunu köreltirseniz, rant ve çıkar düzeni kurup yurt sevgisini tüketirseniz, üretimden koparıp bağımlı hale getirirseniz, tarih sahnesinde aktörlük bir yana, figüranlık mertebesine indirgerseniz, özgüvenini yitirmesine sebep olursanız, yaşadığı toprakları yabancılaştırır, nüfusla oynar kendi yurdunda sürgün yaparsanız, başka bir sonuç çıkmaz ki…
Bir ‘final’e doğru yürüyoruz toplum olarak… Kötü bir ‘final’e…
“Buralardan gitmek istiyorum” cümlesi, bir isyandır aslında…
O ‘kötü final’e isyan…