Delice bir aşkla sevdiğim ve doğup büyüdüğüm memleketimden korkuyorum.
“Yabancılaştım” gibi ifadeleri çoktan tükettik.
Korku başka bir duygu...

*  *  *

70’li senelerde doğmuş benim kuşağım ve yeni nesiller için “düşman korkusu” yoktur.
Savaşı bilmiyoruz.
Barışı da...
Bildiğimiz ateşkes!
Ve güneyde korkmuyorum.
Kuzeyde korkuyorum.

*  *  *

Trafik ışıklarından geçerken korkuyorum, çünkü isteyen kırmızıda geçebiliyor.
Günde beş on kez evladımı arıyorum, “Şimdi neredesin, nereye gittin, kaçta geleceksin...”
Yürürken geceleri artık gölgelerden dahi irkiliyorum.
Cinayetin ve tacizin, saldırının ve cinnetin, küfrün ve kabadayılığın sıradanlaştığı bu topraklarda korkuyorum.
Bisiklet sürerken “ezilmekten” korkuyorum.
Tepeden tırnağa bir çürümüşlüğün ötesinde, başıboşluk, kuralsızlık, otoritesizlik beni nefessiz bırakıyor.

*  *  *

Mesele mal ya da canla sınırlı değil.
“İşsiz” kalmaktan korkuyor insanlar... “Parasızlıktan” korkuyor...
Gelecekten korkuyor, gelecekten!

*  *  *

Kadınlar elindeki çantada taşıyor altınlarını... Evde bırakmaya korkuyor.
Birebir dinledim, yalanım yok.
Arabanızı park ediyorsunuz ve içinde ne varsa, yanınıza almak zorundasınız.
Polis kendisi uyarıyor zaten!
“Araç içinde bırakmayınız.”

*  *  *

Büyükleri geçtim...
15 yaşında çocuğun uyuşturucu ticareti yaptığı, 16 yaşındaki çocuğun silahla yakalandığı, 17 yaşındaki çocuğun bıçakla dehşet saçtığı bu ülkede bize eski masallar anlatmayınız.
Sevgiye, merhamete, geleceğe, güvenceye, bir ülkeye ihtiyaç var.
Gösteriş yerine!