Soğuk zamanlarda insan vücudunun sızıları çok daha yoğun hissetmesi gibi acıların da çoğaldığını düşünürüm... İnsan üzüldüğü zamanlarda üşür, titrer, karanlık erken çöker evlerin avlularına...

*  *  *

Bir gencin ardından yas tutuyor dostları...
“Yüreğimizi yaktın çocuk” diyorlar.
“Kaybettik mi” diye soruyoruz başhekime, önceki akşam, “öldü diyemeyiz” diyor.
Bir genç gözlerini yummuş belki sonsuza kadar uyanmayacağı bilinmezde göğe yürüyor.
“Öldü diyemeyiz henüz” diyor Başhekim, teşekkür ediyor saygımıza...
Öldü diyemeyiz.
Diyemeyiz.
Yakışmıyor zaten...
Çocuklara, gençlere hiç yakışmıyor...
Sonra... Üşüyoruz...
Organlarını bağışlıyor ailesi ve yeni vücutlarda yaşıyor düşleri...

*  *  *
İyi bir insanın ardından anılar yığılıyor, büyük bir kalabalık, her biri, kendi ruhundan ve yüreğinden imgeler uğurluyor.

*  *  *
Soğuk gecelerde buğulanıyor, ömrün saydamlığı... Onulmaz sabahlarda buz tutuyor düşler... Erken çöken karanlıklara tutunamayan gencecik bedenler, vedalaşamadan terk ediyor oyunu... Avuçları patlatan alkış sesleri gelse de geriden, bilemiyoruz, uyurken işitiliyor mu acaba...

*  *  *
Buz gibi bir ortam var, yalnızlığın çoğaldığı sokaklarda... Ve hayat buz üstüne yazı yazmak gibi... Kimse bilmiyor ne zaman eriyeceğini... İçine gözyaşı sığmayan uykularda bir kalp atıyor halen, bin yüreğin sesine katarak yankısını ve beynin öldüğü yerde, anılar bırakmıyor peşimizi...

*  *  *
Birbirimize sarılmaktan başka neyimiz kaldı son zamanlarda... Bu yerde, yersiz gibiyiz, uçurumlar büyüyor gözlerimizde... Deniz kıyısına tutunamıyor bir türlü, öksüz dalgalar... Kendi yurdumuza yabancılığı yutkunduğumuz telaşlarda, çarpan etkisiyle büyüyor yitişlerimiz...

*  *  *
“Ölmedi” diyor başhekim ve insan dediğin mucizeleri düşlemekten dahi yoruluyor bazen... Sonra... Ayak sesleri sızıyor, cam kırıklarının ortasından... Bir Ahmet Erhan şiiri ilişiyor yakama...
...
Sen de : - Bir arkadaşın öldü
Ben diyeyim : - Kardeşim !
Çiçekçi bana bir gül ver
Götürüp tabutuna iliştireyim.

*  *  *
Soğuk geceler tam bir namlu ucu gibi...
Kalleş!
Gözyaşının dindiği yerde, yeni gülüşler çoğalıyor. Bir kalp, onca başka kalple atıyor...

*  *  *

Çiçekçi bana bir gül ver...
Ölmedi...
Yaşıyor...