Dünya Çocuk Hakları Günü’ydü dün.

Dünya nüfusunun üçte ikisini oluşturan ancak temel hak ve
özgürlüklerini, neredeyse yok denecek kadar az kullanabilen, hemen her konuda istismara uğrayan, sömürülen, taciz edilen, ayrımcılığa maruz kalan, korunmaya muhtaç çocukların...

Maalesef dünyanın pek çok yerinde olduğu gibi bizim ülkemizde de çocuk hakları konusunda çok ciddi sorunlar yaşanmakta.

Bu sorunların ortadan kaldırılabilmesi için öncelikli gereklilik ise,  bu sorunların güncel, bilimsel veriler ışında tespit edilebilmesi.

Ancak bu şekilde, kalıcı çözümler adına somut adımlar atılabilir çünkü.

SOS Çocuk Köyü Derneği’nin, 2009 yılında Kuzey Kıbrıs’ta çocukların yaşam koşullarını, sorunlarını ve çocuk haklarının bilinirliğini öğrenmek amacıyla KADEM’e yaptırdığı ‘Kuzey Kıbrıs’ta Çocukların Konumu ve Çocuk Hakları Araştırması 2009’un sonuçları, çocuklara yönelik politikaların oluşturulmasında temel alınabilecek önemli veriler ortaya koymuştu o dönem.

Durumun ciddiyetini göstermesi açısından, ülke genelinde 5 ilçede 686 kişiyle görüşülerek yapılan 2009 yılı tarihli bu araştırmanın elde ettiği sonuçlardan sadece birkaçını hatırlamakta fayda var:

Araştırma, Kuzey Kıbrıs’ta çocukların,

• % 31.5’inin genelde, 8.2’si ise okulda fiziksel şiddete maruz kaldığını...

• % 30.9’unun madde ve alkol kullanıcısı olduğunu...

• % 21.9’unun ise cinsel istismara uğradığını tespit etmişti.

Aradan geçen 5 yılda, bu oranların bir iyileşme gösterdiğini düşünmemiz için pek bir somut neden yok maalesef.

Çünkü var olan bu sorunların aşılabilmesi adına alınmış etkin tedbirler yok.

SOS Çocuk Köyü Derneği’nin KADEM’e yaptırdığı bu araştırmanın benzerlerinin sık aralıklarla bizzat devlet tarafından yaptırılması ve araştırma sonuçları temelinde somut ve etkin tedbirlerin hızla hayata geçirilmesi, hayati önem taşıyor.

Çocukların sağlıklı yaşam koşullarını, temel haklarının teslim edildiği bir ortamı ve güvenli bir geleceği hak ettiği gerçeğinden hareketle, böylesi koşulları oluşturacak toplum bilincinin yükseltilmesi, kamusal bir farkındalığın yaratılması da tabii ki hem devletin hem de sivil toplumun öncelikleri arasında olmalı.

Çocukların, özel olarak korumaya muhtaç olduklarını hiçbir zaman unutmamamız lazım.

BM Çocuk Hakları Bildirgesi’nde açıkça ifade edildiği gibi, çocuklar özel olarak korunmalı, yasa ve gerekli kurumların yardımı ile fiziksel, zihinsel, ahlaki, ruhsal ve toplumsal olarak sağlıklı koşullar altında özgür ve onurları zedelenmeyecek şekilde yetişmeleri sağlanmalı.

Ciddiyetle hazırlanmış bir ÇOCUK politikasına ihtiyacımız var.

Bu konuda öncelikle devlete, ama aynı zamanda ailelere, sivil topluma ve öğretmenlere büyük görevler düşüyor.