“Kimselere satmıyoruz” diyor Liasi Savas…
“Tümünü tüketiyoruz, az bir şey zaten.”
Niye yalan söylesin ki?
88 yaşında bir insan.
Bakıcısı ile birlikte yaşıyor.
Hemen hepsi öyle.
“Bizim köyde yardım malzemelerini satan kimse de duymadım” diye ekliyor, Giriagu Hacıyanni.
Bu insanları suçluyorlar halbuki.
“Tespit ettik” diyenler, neyi tespit ettiklerini açıklayamayacak kadar çiğ!

*  *  *

Adriana Adrias, 80 yaşında.
8 sene önce hayat arkadaşını kaybetmiş.
Yalnız.
“O erzak yardımına ihtiyacım var” diyor.
İsyan ediyor:
“Bu yardım insani bir olay. Bizim bunu istismar ettiğimizin söylenmesi hakaret gibi. Ben bunu kabul etmiyorum.”
Kirakos Papasaharia 96 yaşında...
Marulla Kirakos, 89...
Ve hepsi içi ezilerek konuşuyor, iç ezerek.
Duygu Alan’ın Havadis’te yayınlanan röportajlarını okudukça utandım.
Böyle seçilmiş başlık da zaten.
“42 yıl sonra gelen utanç...”
Kıbrıslı Türklerin utancı bu.
Her kim verirse versin kararı, böylesi ırkçı,  böylesi ayrılıkçı insanları seçtikleri için evet tüm hepimizin utancı.

*  *  *

“42 yıl sonra yaşlı insanların aldığı yardımı kestiğiniz zaman daha Türk olmuyorsunuz, daha az insan oluyorsunuz” dedi dün Meclis’te, Doğuş Derya.
Tam da bu.
“Daha az insanlık...”

*  *  *

“Bu insanlar işgal altında tutsak ya da mahsur değil” diyor, kendini savunan bakan.
Propaganda yapılıyormuş!
Oysa siz bu yardımları engellemeden önce, bundan haberdar dahi değildik.
Çoğumuz bilmiyordu erzak yardımını!
Propagandaysa eğer, bunu siz yaptınız.
İnsanlık ayıbına imza atarak yaptınız.
O kadar gözünüz döndü ki, her biri 90’lı yaşlarına yanaşan insanları suçladınız.

*  *  *

Daha az insansınız.
Ve tarihe öyle geçeceksiniz.
Utançla...
Bayrağınız “kara” bir leke olacak.
Dalgalanacak sonsuza dek!
Özgürlüğün, barışın, masumiyetin, çok kültürlülüğün hiçbir durağında, kimseler bakmayacak yüzünüze...