“Dalga mı geçiyorsun”

Son derece zeki sosyal medya dostumuz Facebook, “hatırlatma” olarak üç yıl önce paylaştığım bir gönderiyi karşıma çıkardı. Ayrıca, yanında bir de not vardı, bu gönderiyi yalnızca kendime saklayabilir veya dilersem yeniden paylaşabilirdim, böylece arkadaşlarım da görebilirdi.
Bu gönderi geçmişte yaptığım bir yorumdu.
Gördüm ki, bu yorumda, Kıbrıs sorununun çözüm perspektifi bağlamında müthiş iyimserdim. Liderlerin müzakereler sonrası yaptığı açıklamalardan bir de haber paylaşmıştım.
Haberi açıp okuyorum.
Sanki bugün iktidarı ve kaderimizi ellerinde tutan liderler aynı insanlar değil de başka kişilerin beyanatlarını okuyorum.
Bir zamanlar… Aslında çok da uzun bir geçmişten bahsetmiyorum. Onlar, aynı insanlar ve birbirlerinden hoşgörüyle, saygıyla, anlayışla bahsediyor, çözüm perspektifini muhafaza ediyorlardı. Ve en azından bu memlekete barışın gelmesi için adım atmak isteklerinde gerçekten samimi oldukları ve ellerinden geleni yapacakları izlenimini veriyorlardı.

***
Hafızamı biraz zorladım. Takvimler 2015 yılının Mart ayını gösteriyordu. Kısa bir süre sonra, önce Lefkoşa’nın göbeğinde güneyden kuzeye kuzeyden güneye birlikte bir gezinti yapıp birkaç dakikalığına da olsa bölücü hattı ve barikatları ortadan kaldırmak suretiyle kahve ve zivaniya içecekler, ondan kısa bir süre sonra da Mağusa’da, Othello Kalesi’nde birlikte konser izleyeceklerdi.
Sonrasında yoğunlaştırılmış müzakereler geldi, önemli ilerleme adımları atıldı, konferanslar dahi yapıldı, garantör güçler de çağrıldı, uluslararası unsur hareketlendirildi; araya seçimler girdi, yeniden seçimler girdi, Enosis referandumuna ilişkin kriz girdi, Münhasır Ekonomik Bölge ile ilgili kriz çıktı… Ardından kışkırtıcı açıklamalar, birbirine sorumluluk yüklemeler başladı.

***

2018 yılında olabiliriz, ama esasında 1990 yılını yaşıyoruz!
Bugün, iki lider de diğerinin varlığına bile tahammül edemeyeceği görüntüsünü sergiliyor.  Hiçbir tolerans yok, her fırsatta çıkışlar yapılıyor, güven eksikliği zirvede...
Bugün, kimse ümit etmiyor. Kimsenin iyimser olma hakkı yok. Gitgide daha çok kişi daha birkaç ay önce tartıştığımız çözüm formülünden sapıyor, yeni modelleri desteklediğinin görüntüsünü veriyor.
Acaba liderlerimiz de bunları düşünüyorlar mı?     
Peki, kaydedilen tüm bu ilerlemeler? Peki, doğan umutlar? Bitti mi? Hepsi ortada mı bırakıldı? Tümü kayboldu mu?
Bize bunu niye yapıyorsunuz? 
Bilgisayarımın ekranındaki “hatıraya” bakakalıyorum.
Halen bana, arkadaşlarımın da görmesi için bunu paylaşmak isteyip istemediğimi soruyor.
“Dalga mı geçiyorsun” diyorum!
Haşa.

Başka bir yorum yapmaksızın şair Yannis Ritsos’a sığınıyorum:
“Artık sözler eksiktir. Hepsini ortada bıraktık, hepsini kaderine terk ettik. Ve biz onlarsız kaldık.”

YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili

"Θα αστειεύεσαι..."

Το έξυπνο μέσο κοινωνικής δικτύωσης Facebook, εμφανίζει μια ανάρτηση που είχα κάνει πριν από τρία χρόνια ως «ανάμνηση» με τη σημείωση ότι μόνο εγώ μπορώ να την δω και πως αν θέλω, μπορώ να την αναδημοσιεύσω για να την δουν και οι φίλοι μου.

Πρόκειται για ένα σχόλιο, εξαιρετικά αισιόδοξο σε ότι αφορά στην προοπτική επίλυσης του Κυπριακού, το οποίο συνόδευε είδηση με δηλώσεις των ηγετών μετά από συνάντησή τους στο πλαίσιο των συνομιλιών.

Ανοίγω την είδηση και την διαβάζω. Είναι λες και διαβάζω δηλώσεις άλλων ανθρώπων και όχι των ίδιων ηγετών που και σήμερα διατηρούν την εξουσία και χειρίζονται τις τύχες μας. Κάποτε… στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι, μιλούσαν ο ένας για τον άλλο με ανεκτικότητα, με σεβασμό, με κατανόηση, διατηρώντας την προοπτική και δίνοντας αν μη τι άλλο την εντύπωση ότι πραγματικά ήθελαν και προσπαθούσαν να κάνουν αποφασιστικά βήματα για την ειρήνη σε αυτό τον τόπο.

Βάζω το νου μου λίγο να δουλέψει. Η χρονολογία ήταν 2015 και ο μήνας Μάρτιος. Λίγο πριν, οι δυο τους είχαν παρακολουθήσει μαζί συναυλία στον Πύργο του Οθέλλου στην Αμμόχωστο και λίγο μετά, είχαν κάνει βόλτα στο κέντρο της Λευκωσίας από το νότο στο βορρά, σβήνοντας έστω για μερικά λεπτά τη διαχωριστική γραμμή και το οδόφραγμα για να πιουν μαζί καφέ και ζιβανία.

Ακολούθησαν εντατικές συνομιλίες, καταγράφηκαν σημαντικά βήματα προόδου, οδηγήθηκαν σε διασκέψεις, κλήθηκαν οι εγγυήτριες δυνάμεις, κινητοποιήθηκε ο διεθνής παράγοντας, μεσολάβησαν εκλογές, ξανά εκλογές, η κρίση για το ενωτικό δημοψήφισμα, η κρίση στην ΑΟΖ,  εμπρηστικές δηλώσεις, δηλώσεις επίρριψης ευθυνών. Και αν και 2018, στην ουσία είναι σαν να ζούμε στο 1990! Σήμερα, οι δύο ηγέτες δίνουν την εντύπωση ότι δεν ανέχεται ο ένας την παρουσία του άλλου. Καμία ανεκτικότητα, εκρήξεις με κάθε ευκαιρία και κυρίως έλλειψη εμπιστοσύνης. Σήμερα, κανένας δεν ελπίζει. Κανένας δεν δικαιούται να είναι αισιόδοξος και όλο και περισσότεροι εμφανίζονται να υποστηρίζουν άλλες λύσεις από αυτές που συζητούσαμε ως πριν λίγους μήνες. Τις σκέφτονται άραγε και οι ηγέτες μας;

Και όλη η πρόοδος που επιτεύχθηκε; Και όλες οι ελπίδες που γεννήθηκαν; Τέλος; Όλα στη μέση; Όλα χάθηκαν; Γιατί μας το κάνατε αυτό;

Μένω να κοιτάζω την «ανάμνηση» στην οθόνη του υπολογιστή μου. Εξακολουθεί να με ρωτά αν θέλω να την αναδημοσιεύσω για να την δουν και οι φίλοι μου.

Αστειεύεσαι; Δεν δικαιούμαι.
Και χωρίς άλλο σχόλιο :  
«Λείπουν ακόμη και τα λόγια. Όλα τ’ αφήσαμε στη μέση, όλα τ’ αφήσαμε στην τύχη. Κι έγιναν χωρίς εμάς». (Γιάννης Ρίτσος – ποιητής)