Hristalla Kiriaku’nun kaynanası, kaynatası, görümcesi, kaynı,  beş yaşındaki oğlu ve üç yaşındaki ikiz kızları 19 Ağustos 1974’te Aşağı Derinya’da öldürülerek “kayıp” edilmiş, 12 yaşındaki küçük kardeşi Alkis bu katliamdan sağ kurtulmuş… Hristalla Kiriaku anlatıyor…

Evlatlarını ve yakınlarını 19 Ağustos 1974’te Aşağı Derinya katliamında kaybeden Hristalla Kiriaku’yla röportajımızın devamı şöyle:

HRİSTALLA KİRİAKU: Görümcem bağırmaya başlamıştı… Görümcemin adı Sotira’ydı… Sinir krizi geçiriyordu… Bunun üzerine onu omuzundan vurmuşlardı… Alkis dönüp de Sotira’yı kanlar içinde görünce çok korkmuş ve koşmaya başlamıştı… İşte bu nedenle hayatta kalabildi kardeşim Alkis… Ateş ettiklerini duymuş ama geriye dönmemişti… Arkasından ateş ediyorlardı, belki kendini korkutup durdurmak için ama hiç durmadı Alkis, koştu ve kaçtı… Bu gruptan bir kişi daha kaçmayı başardı, Paralimni’ye gitti – o kadar şoke olmuştu ki bu durum onu çok etkilemişti. Her defasında başka bir hikaye anlatıyordu…

Görümcem Sotira üç çocuğuyla birlikte “kayıp”tır… 12 yaşındaki Tasos en büyük çocuğuydu, Kulla 10 yaşındaydı, en küçük çocuğu ise 8 yaşındaki Hristos idi.
İkizlerim Kika ve Maria – üçüncü yaş günleriydi – “kayıp”tır. Kız çocuğuydular…
Beş yaşındaki oğlum Andreas “kayıp”tır.
Kaynanam Andriani ve kaynatam Kiriakos “kayıp”tır.
Bizim evden aldıkları bir karı-koca, Androniki ve Savvis “kayıp”tır.
Bu çiftin komşusu olan bir diğer kadın “kayıp”tır. Adı Marika’ydı bu kadının…

SORU: Hepsini öldürdüler…
HRİSTALLA KİRİAKU: Evet, hepsini öldürdüler orada…

SORU: Sonra Alkis’i buldunuz…
HRİSTALLA KİRİAKU: Evet…

SORU: Ondan sonra Alkis’in durumu nasıldı?
HRİSTALLA KİRİAKU: Şoktaydı… Şimdiye kadar böyle, şok, şoktur – gözlerinizi kapadığınızda her şeyi hatırlarsınız… Sotira köyünde, kardeşim Sotiris’le birlikte kalmaya başlamıştık, Alkis’le birlikte… Ta ki eşim askerden dönünceye kadar… Derinya’ya gitmişti eşim, olup bitenlerden tümüyle habersizdi. Derinya’da bizi aramış, bulamamış ve Sotira’ya gelerek bizi bulmuştu… Eşimin adı Hristos Kiriaku…

SORU: Geriye dönüp baktığınızda şimdi neler hissedersiniz?
HRİSTALLA KİRİAKU: Tekrar evime döneceğim günü düşünüyorum… Evime geri dönmek istiyorum, bunu hissediyorum… Skevi Kukuma bana “Otur ve hissettiklerini yaz” demişti… Ama ben oturup yazamam bunları, çok acı veriyor…

SORU: Çünkü bu bir savaş travmasıdır… Bir şoktur… Akrabalarınızın, evlatlarınızın olası gömü yeri hakkında 2011’de yani altı yıl önce bir okurumuzun tarif ettiği yer hakkında yazmıştık ve yayımlamıştık birkaç yazı… Birkaç ay önce bu yazıları istediler bizden tekrardan ve tekrar gönderdik Kayıplar Komitesi yetkililerine…