Geçtiğimiz gün 5 Ekim Dünya Öğretmenler Günü nedeniyle okullarımızdaki sorunları yerinde görmek için sendikamız yönetimindeki arkadaşlar ve bir grup okul sendika temsilcisi arkadaşla mahrumiyet bölgesi olarak tanımlanan Karpaz bölgesi okullarına ziyaretler gerçekleştirdik.

İlk durağımız Dipkarpaz Recep Tayyip Erdoğan Ortaokulu oldu.

Okul bina olarak her şeyiyle iyi planlanmış, modern bir bina; fakat okullar açılalı nerdeyse üç hafta geride kaldığı halde bu okulumuzda eğitim henüz başlamış değil. Ben, bu okulumuzdaki spor faaliyetlerinden bahsetmek isterdim. Ne de olsa benim yazı yazdığım köşe spor sayfalarında yer almakta.

Eğitimin ve hiçbir dersin başlamadığı bu okulumuzda spordan bahsetmek biraz komik ve yersiz olurdu düşüncesindeyim. Zaten okulun Beden Eğitimi öğretmeni de bildiğim kadarıyla üç dört gün önce göreve başladı.

Okula vardığımız zaman bizleri öğrenciler ve bir grup veli, okulun girişinde karşıladı.

Veliler her yıl yaşadıkları öğretmensizlik sorunlarından dolayı doğal olarak isyanlarda. Konuşma imkanı bulduğumuz öğrenciler nerdeyse henüz hiç ders yapmadıklarından söz etmekte.

Okuldan sonraki durağımız köyün kahveler meydanı oldu. Köy diyorum çünkü Dipkarpaz bir belediye olduğu halde köy havasından kurtulamamış bir yerleşim yeri.

Köy kahvesinde insanlar işsizlikten söz etmekte, siyasilerden şikayet etmekte. İlgisizlikten, çaresizlikten ne yapacaklarını bilemez durumda olduklarını söylüyorlardı.

Dipkarpaz’dan sonraki durağımız Erenköy Lisesi oldu.

Bölgenin en büyük okulu konumundaki bu okulumuz orta ve liseyi bünyesinde bulunduran bir okulumuz.

Buradaki öğretmen yapısı kısmen daha iyi. Fakat öğretmenlerin lojman ve ulaşım sorunları ön plana çıkıyor.

Bu okulumuzdaki ziyaretimizi daha kısa kesiyoruz, amacımız yine sorunlarla boğuşan Mehmetçik Ortaokulu’nda,  eğitim günü sona ermeden, sorunları yerinde görmek.

Aslında Mehmetçik Ortaokulu benim için her zaman farklı duygularla, güzel anılarla ve hiçbir zaman unutmayacağım güzel arkadaşlarımla hatırlayacağım bir okul olacak.

Geçen bir ders yılı boyunca görev yaptığım bu okuldan evime çok uzak olması nedeniyle üzülerek ayrıldım.

Bu okulumuzda da öğretmen eksikliği ve yönetici eksikliği sorunlarıyla karşılaştık.

Aslında sorunları gayet iyi biliyorduk fakat yerinde görmek istedik.

Bu okulumuza bazı ders kitapları henüz ulaştırılmamış. Okulun ekonomik sorunları, kağıt sorunları var.

Okul, eğitime tam olmasa da üçüncü hafta başlayabilmiş. Mehmetçik Ortaokulu bina olarak da hayli yıpranmış durumda, özellikle ana binanın kökten yenilenmesi en yerinde ve en doğru karar olur.

Okulun elektrik sistemleri hayli eskimiş ve yıpranmış, tamir ile düzeltilecek gibi değil. Binanın çatısı kötü durumda yenilenmesi gerekiyor. Kapı ve pencereler nerdeyse 40-50 yıllık.

Karpaz’dan ayrılırken değişik duygular ve günün yorgunluğu içindeyiz. Otobüsümüz Lefkoşa’ya doğru yol alırken kimi arkadaşlarımız yorgunluktan uyumaya çalışmakta kimi arkadaşlar ise günün değerlendirmesini yapmakta.

Bir Öğretmenler Günü’nü daha böyle değişik ve bence anlamlı bir şekilde geride bırakırken tüm öğretmen arkadaşlarımın gününü de kutlamak isterim.