Gökyüzü dikensiz ve soldan uçuyor kuşlar, güneye doğru...

...

Yürürken biri durduruyor:
“Kimlik” istiyor.
“Kalmamış” desem anlar mı?

...

Kendini “devlet” mi sanmış ne?
“Acaba” diyorum...
Bu oyuna inanır mı?

...

Gökyüzü dikensiz ve sağdan uçuyor kuşlar, kuzeye doğru...
Birbirlerine uzaktan bakıyorlar.

...

Sloganlara çarpıyor kuşlar.
Şaşkın!
Serseri!
Umarsız!

...

Surlar var ya şu surlar!
Sırları gibi ada’mın.
Venedik mi yapmıştı ne?
Saçaklı bir Ermeni evi şu arkadaki...
Bir de taş var, Lüzinyan taşı...
Aç gözlü bir Osmanlı ekmiştir mutlaka, şu bakımsız hurma ağacını...

...

Bakıyorum, içim geçiyor.
Bir tutam yabani ot olsaydım, o surların üzerinde büyüyen...
Çalı çırpı olsaydım.
Yeşerirdi dalarım, her mevsim yeniden, her bahar çiçeklenirdim.

...

Duyduk duymadık demeyin, bir mayıs daha geldi, bir mayıs daha gitti ömrümüzden...

...

Bak şarkı çalıyor yine...
“Gün gelir...
Gün gelir zorbalar kalmaz gider...”

...

Gitmezler be gözüm!
Gitmezler...

...

Göğe sığınıyor yüreğim...
Gökyüzü devletsiz...
Dikensiz gökyüzü...
Kimlik kontrolü dahi yok (!)

...

Siz yeri göğe benzetin çocuklar, insanı kuşa...
“Çocuklar inanın, inanın çocuklar...”
Bir gün, bir gün mutlaka...