Tren yolculuklarını çok severim. Gidilecek yer önemli elbet de, yolculuk keyfi ayrı güzel.  Yeşillikler arasında, maviliklere doğru ilerlerken vagonum, etrafımı izlerim çoğunlukla. Doğanın mucizesine hayranlık duyar, insanın hoyratlığı karşısında dehşete kapılırım.

Yol arkadaşlarımla sohbet ederim bazen, farklı dünyalara dalar, yeni dostluklar kurarım. Rengarenk kişilikleri hep yolculuklarımda tanımam tesadüf müdür diye meraklanırım. Felsefi kuramlara sarmamın da ulaşım araçları ile bir alakası olmalı ve iç yolculuklarımın. Hayatı çözebildiğim gün gelirse eğer, ‘Euraka’ diye bir yolcu kompartımanının kapısından bağıracağım. Eminim.

Avrupa’da trenle seyahat ederken, bir ülkeden diğerine geçtiğinizi cep telefonunuza gelen mesajdan anlarsınız. Vodafone Almanya’dan Orange’a geçtiğinizi duyuran bir mesaj size artık Fransa’da olduğunuzu anlatır. Pasaport yok, kimlik yok, sizi baştan aşağıya kuşku ile inceleyen gümrük memuru yok. Sınır sadece kafanızdaki.

Kendi ülkenizdeki şizofren gerçekliğe o kadar alışmışsınızdır ki sınırsızlığı anlamakta zorlanırsınız. Karpuz gibi ikiye bölünmüş memlekette, yer, gök, toprak hep bayrak ya, hemen bir bayrak aramaya koyulursunuz. Girdiğiniz ülkenin renklerini görseniz kaybolmuşluk hissiniz azalacak sanki.  

Sizden başka kimsenin bir şaşkınlığı yok oysa. İsviçre’de çalışıp Fransa’da yaşayan ailenin çocuklarının, sohbetin ortasında bir dilden ötekine geçme becerisinin pasaportlarının rengi ile ilgisi yok. Trende tanıştıkları yeni arkadaşları ile üçüncü bir dilde iklim değişikliği tartışmasına girmeleri ise adalı zihninizin sınırlarını ciddi anlamda zorlayıcı nitelikte.

Lefkoşa’nın iki yanında Vodafone telefonum çalışacakmış artık, keyfime diyecek yok. Aynı evrende, paralel filan değil, 3 saat uçak yolculuğuna denk mesafede yaşayan bu çocuklara sevincimi anlatmak için hangi kelimeleri seçsem, söylediklerime marslı kalmayacaklar sizce?

Onlar artık ‘roaming’ ne demek zorlukla hatırlıyorlar. Roaming ücretlerinin yüksekliğinden şikâyet etmem kesinlikle bu dünyaya ait olmadığıma kanıt.

Yanlış anlaşılmasın, bu konuda ne kadar çaba sarf ettiğini bildiğim sevgili Cumhurbaşkanıma ve katkı koyan herkese minnettarım. Kutlanacak bir şey bu, evet. Alkışlıyorum. Bu kadar saçmalıkların yaşandığı bunaltıcı bir gündem içerisinde bir ferah nefes, taze bir umut. Ekmeğimiz…

Birlikte yaşamak, çalışmak, sevmek için ise daha çok fırın ekmeğe ihtiyacımız var bizim. Çok.

Ve Federal Çözüme, illaki!