Ada yarısındaki pek çok ayıbı “parti”nin üzerine yıkmak kolay geliyor.
Milliyetçiler ve piyasacılar yetmez gibi kimi solcular da kendi varlığını bu zemine oturtuyor.
Bir partiyi lanetlemekle, sanki arınıyoruz.
Oysa...
Gençleri ve donanımlı insanları siyasi partilerden uzaklaştırarak, bindiğimiz dalı kesiyoruz.
“Kitleselleşmeyen” örgütsüz denemeler ve “partisizleşme” süreci bizi daha ileriye taşımıyor.
Siyaset “dar alana” sıkışıyor ve kendini tekrarlıyor.

*  *  *

Kimimiz yurdumuzdan çok daha fazla “partimizi” seviyoruz.
Hani bir “aşiret” gibi (!)
Elbette bunu savunmuyorum.
Çünkü bu düşünce siyasi partileri “saadet zinciri”ne dönüştürürken, değerleri silikleştiriyor.
Siyaset üretmek ve gelecek kurgulamak gibi hedeflere ulaşmak için partilerin yaratıcı, yenilikçi, dünya görmüş, kültürlü, yeni insan kaynaklarına ihtiyacı var.
Oysa...
Her türlü olumsuzluğu “parti”nin boynuna asma kolaycılığı, siyaseti yalnızlaştırıyor.

*  *  *

Üç buçuk siyasi partisi olan bir ülkeyiz!
Gençler çok önemli bir oranda siyasi partilerden koptular.
Hatta partilerden adeta nefret ediyorlar.
Peki günün sonunda seçime kim giriyor, yönetenleri kim seçiyor, öncelikleri kim belirliyor, kim başkaldırıyor ya da kim suskunlaşıyor?

*  *  *

Sendikaların durumu zaten içler acısı!
Örgütlü bir örgütsüzlük içinde bireysel hezeyanlarla ayağa kalkmak mümkün görünmüyor.
Bu da yetmezmiş gibi aslında bilgisi, kültürü, özverisi, dürüstlüğü, yeteneği açık insanları acımasızca suçluyor, yaralıyor, kaybediyoruz.
Bölündükçe çoğalmıyor, dağılıyoruz.

*  *  *

Siyasetin “dönüştürme” gücü ancak ve ancak insan kaynağını çok daha güçlendirdiği, yürekli ve çözüm odaklı çalıştığı, geleceği değerler ve idealler üzerinden sorguladığı oranda olacaktır.
Bu düzen düzen değil, haklısınız.
Ama tüm sorumluluğu “parti”ye yıkmak, epeyce bir kolaycılık...
Sahi siz ne yapıyorsunuz!
Ya da “biz ne yaptık” acaba?
Hatta...
En son ne zaman “biz” olduk?