İki eylem.
İkisinde de “engellemek” üzerinden bir mesaj var…
----
Engelliler hastanede eylem yaptı.
Çok “insani” bir soru sordular: “Ben buradayım, tuvaletim ve park yerim nerede?”
---
Zincirlerle korumaya alınmış park yerinde bekleyen hekim ya da RHA plakalı araçlar bu soruya yanıt veremedi!
Farkında mısınız ‘yurttaşa hizmet’i odağına alan zihniyet daralıyor giderek.
Hastaneler doktorların, okullar öğretmenlerin, bakanlıklar orada çalışanların(mış) gibi bir uçurum büyüyor.
Tüm bu kurumların ‘yurttaşa hizmet’ için olduğunu unutarak, ‘kamu görevi’ kavramının biçim değişimini izliyoruz, acıyla...
---
Çok önemli bir ses verdi engelliler, hastaneye gitti, “engellendiklerini” gösterdi, düşüncelerini paylaştı, daha iyi fark ettik.
---
Başbakanlık önünde de eylem var.
Üç gündür ana yolun orta yerine terk edilmiş biçerdöverler, kamyonlar, traktörler duruyor.
Park etmiş, kaçmışlar.
“Engelleyen” bir eylem bu!
Hükümete değil yurttaşa karşı!
Yol boyunca onlarca esnafı cezalandırıyor eylem, ‘farkındalık’ yaratmıyor, eziyet çektiriyor.
Biri hastalansa, ambulans giremiyor ülkenin en işlek caddesine, bu nasıl bir akıl tutulması böyle.
İlk gün yol kapatıldı, ses verildi, dert paylaşıldı, talepler sıralandı anladık.
İkinci gün ‘kararlılık’ gösterildi, izledik.
Ama “bu araçlar burada kalacak” ne demek?
Artık ‘demokratik eylem’ çizgisi aşıldı.
İstismar bu, düpedüz.
Çünkü meseleye ‘etki’ şansı olmayan tüm yurttaşın hayatı engelleniyor.
---
Engelliler hastane eyleminde haklı, çünkü engelleniyorlar ve bunu başkalarına eziyet çektirmeden anlatıyorlar.
Peki ya ‘çiftçiler’?
Çok daha somut verilerle kendilerini anlatsalar, bilgilendirmeyi öne çıkarsalar, kamuoyu önünde güçlü bir kabul görecekler...
Yoksa ‘ağır araçlar’ üzerinden ay yıldızlı ‘güç gösterisi’yle yurttaş vicdanında kaybedecekler.
Haklı olsalar dahi...