Cansu N. Nazlı
[email protected]

“İnsanlar kendi geçmişlerinde hazırlanmadıkları bir şeyle karşılaştıkları zaman, bilinmeyeni adlandırmak için el yordamıyla sözcük ararlar. Karşılaştıkları şeyi tanımlayamadıkları, hatta anlayamadıkları zaman bile bu böyledir. 20. yüzyılın üçüncü çeyreğinde bu sürecin, bir süre kadar Batı’nın entelektüelleri arasında işlediğini görebiliriz. Birkaç kuşak boyunca 20. yüzyılın zihinsel hayatını anlatmak için kullanılan anahtar sözcük, “sonra” edatıdır ve genellikle bir önek olarak, Latince deyişle “post” biçiminde kullanılır. Bu sözcük ya da aynı anlama gelen biçimleri, post-endüstriyel, post-emperyal, post-modern, post-yapısalcı, post-Marksist, post-Gutenberg vb. halini alır. Tıpkı cenaze törenleri gibi, bu önekler de, ölümden sonraki hayatın niteliği hakkında herhangi bir mutabakat ya da kesinlik taşımaksızın ölümün resmi kabulü anlamına geliyordu. İnsanlık tarihinin en büyük ve en dramatik, en hızlı ve evrensel toplumsal dönüşümü onu yaşayan zihinlerin bilincine böylece girmiş oluyordu.” E. Hobsbawm, Kısa 20. Yüzyıl_ 1914-1991 Aşırılıklar Çağı