Elleri zincirle bağlıydı. Tutsaktı.
Pranga vardı ayağında. Yürüyemiyordu.
İstese, denese kurtulabilir miydi acaba? Bilmiyordu.
Bunu düşünmek aklına bile gelmemişti hiç. Umutsuzdu.
Ümidini kestiğinden beri her şeyi kabullenmişti. İtirazı yoktu.
Etrafta olup bitenlere karşı kaygısı kalmamıştı. İlgisizdi.
Esarete hiç gelmez, gelemezdi oysa. Şimdi boyun eğmişti.
Ellerini çözseler, ayağındakini çıkarsalar dahi kalkıp gitmezdi artık.
Alışmış, esareti içselleştirmişti.

*  *  *

Bu bir süreçti. Adım adım gelişen.
Önce çaresiz kaldı. Kabuslar gördü.
Denize düşmüştü rüyasında. Bir dal aradı.
Uzanan dost eliydi. Yaşasın, kurtulmuştu.
Her kurtuluşun bir bedeli varmış. Rüyasına giren ihtiyar böyle dedi.
Kabus bitmişti, uyandı. Dost ele sıkıca yapıştı.
Zaman geldi, zaman geçti. Bağlandı.
Sevgi büyüdü yüreğinde. Aşk oldu.
Ne istediyse onda buldu. İstediğini aldı.
Alıp verirken bağlandı. Bağımlı oldu.

*  *  *

İki taraf vardı. Artık tek vücut sanki.
Veren sürekli veriyordu. Diğeri sürekli alıyordu.
Gel zaman git zaman veren alana kızmaya başladı. Gerildiler.
Veren şart koymaya başladı. Darıldılar.
Veren kızmaya başladı. Küsüştüler.
Veren 'vermem artık' diye tehdit etti. Restleştiler.
Alan farkına vardı. Muhtaçtı.
Veren farkındaydı. Alan çaresizdi.
Alan etrafına baktı. Çıkış yoktu.
Veren memnundu. Artık alan bağımlıydı.

*  *  *

Ellerini bağlayan zincire baktı bir. Bir de ayağındaki prangaya.
Ayna yoktu, yüzüne bakamazdı. Bakmak istemezdi zaten.
Geçmişe gitti aklı birden. Hep özgürlük peşinde koştuğu günlere.
Kim tutsak edebilirdi ki onu? Ne münasebet!
En kötü koşullarda vermemişti kimselere hürriyetini... Hiç kimseye.
'Ya şimdi' diye düşündü. Şimdiyi düşünmek istemediğini fark etti.
Düşünmemek en iyisiydi artık. Ya da en kötüsü.
Kötü ile iyi bile karışmıştı. Çıkaramıyordu.
İsyan etmek, özgürlük istemek zamanı geçmişti artık. Talebi yoktu.
'Son'a yaklaştığını anlıyordu. Kaderine razıydı.
Esaret ellerinde, ayaklarında değildi. Aklı ve ruhu teslimdi.
Onlar teslim oldu mu, ötesi yoktu. İlelebet esirdi...