Dila ŞİMŞEK

Henüz üç yaşındayken annesi ile birlikte Kıbrıs’a taşınan Özfaris, aslen Bulgaristan, Dobriç’li. Bulgar Türkü olan babası, 1989’da ülkedeki yoğun komünizm baskısından dolayı taşınmak istemiş. Yakınları da Kıbrıs’ta olduğu için, çalışma amaçlı eşini ülkesinde bırakarak buraya gelmiş. Yıllar boyu babası, ülkelerine gidip gelmiş. Atila’nın doğumundan sonra ise annesi ve kendisi de, Kıbrıs’a gelmişler. Özfaris, 2000 yılından beri burada ailesiyle birlikte yaşıyor.

Özfaris, babasının “ülkedeki komünizm baskısından” dolayı başka bir ülkeye yerleşme isteği olduğunu, kardeşleri ve yakınları zaten o dönemde burada olduğu için Kıbrıs’ı seçtiğini anlatıyor. Babası, Bulgaristan’da Bulgar Türklerinin toplu ihracı başlamadan ülkeden ayrılmış. Sonrasında kendisi de doğunca, annesiyle birlikte babasının yanına, burada temelli yaşama niyetiyle gelmişler. Dil konusunda annesi babası zorluk yaşasa da, kendisi çok küçük yaştan beri öğretildiği için hiç sorun yaşamamış. Ancak babasının, öğretmen olduğu halde buraya gelince iletişim sorunu sebebiyle başka bir meslek edindiğini söylüyor. Daha sonrasında çıkan bir yasa ile de KKTC vatandaşı olmuşlar.

“Çocukken ayrımcılığa uğradım”

Özfaris, her ne kadar burada yaşıyor ve Türkçe konuşuyor olsa da, özellikle çocukken çok ayrımcılığa uğradığını dile getiriyor. İlk başlarda, ortaokula kadar arkadaş bulması da epey zormuş. Etnik görüntüsü sebebiyle, çevresinden hep ‘Japon’ veya ‘Koreli asker’ gibi lakaplar takıldığını, benzeri ayrımcı ‘şakalar’ yapıldığını ve ırkçı söylemlerde bulunduklarını ifade ediyor. Şu anda bile, birçok insanın halen aynı şekilde sorular sorduğunu, kendisini kötü hissettirdiğini söylüyor, yapılan şakaların yersiz olduğunu düşünüyor. Artık bunu dert etmese de, özellikle çocukken bu konunun onu üzdüğünü dile getiriyor. Türkçe konuştuğunda insanların şaşırdığını da ekliyor. Büyüdükçe bunun azaldığını söyleyen Özfaris, bu yaklaşımların yine de tamamen bitmediğini, sadece eskiye göre azaldığını belirtiyor. İnsanların düzenli olarak kendisine “güldüğünde görebiliyor musun” veya “Çinli misin Japon mu?” gibi ırkçı sorular sorduğunu anlatıyor. Şimdi ise günlük yaşamında hep Kıbrıslı arkadaşları ile beraber ve onlardan hiçbir farklı tutumda bulunulmadığını aktarıyor.

“Hentbol bizde aile sporu gibi”

Atila, annesinin ve babasının, aile yakınlarının uzun zamandır hentbol oynadıklarını ve kendisinin de 13 senedir bu spora devam ettiğini anlatıyor. Aile içinde bu sporun çok yaygın ve önemli olduğunu söyleyen Özfaris, şimdi de okuduğu okulun takımında profesyonel olarak hentbol oynuyor.

“Kıbrıs’ta en büyük sorunlar altyapı ve internet”

Atila, Kıbrıs’ın altyapısının geliştirilmesi gerektiğini, günümüz şartlarının yetersiz olduğunu ifade ediyor. “Tabii ki yetkililerin ellerindeki imkanlarla en iyisini yapmaya çalıştıklarını biliyorum. Ama bana göre ülkedeki sorunlardan birisi altyapı, diğeri de internet. Altyapının geliştirilmesi, yeni projeler yapılması gerekiyor ve umarım bu gerçekleşir. İnternetin çok yavaş olması ve hizmet kapasitesinin çok düşük olması ise büyük bir sorun. Özellikle diğer ülkelere kıyaslandığında, internet hızı çok düşük kalıyor. İnternetin de daha iyiye gitmesi gerekir.”

Kıbrıs’ta neyi değiştirebilmek isterdiniz?

“Aslında bu zor bir soru, çünkü neyi seçsem diğer konu eksik kalacak. Ne yazık ki ülkemizde çok fazla eksiklikler var. Ancak bana göre en büyük sorun, Kıbrıs’ın kuzey ve güney olarak ikiye ayrılmış olması. Eğer elimde olsa, Kıbrıs’ta, herkes için kalıcı bir barış sağlanmasını dilerdim. Sanırım bu sorunu çözmeden, diğer sorunlara değinmek mümkün olmaz…”