“İnsan, yüzü kızaran ve yüz kızartıcı işler yapan tek hayvandır” der, ünlü Amerikalı mizahçı Mark Twain.

* * *

Nedense ‘sonbahar’ hüzünlerin ayıdır.
Öyle gelir bana.
Yoksa hepsi dünyanın döngüsüdür sonuçta...
Yaprakların sararması, günün kepengini erken indirmesi, gri bir havanın içimizi daraltan boğuculuğu değildir tek sebebi...
Sanki tüm ‘cinayetler’ sonbahara denk gelir...
Uykusuz bir gecede musluğun sürekli damlaması gibi birikir korkular...
Ürkütür beni sonbahar...

Gece erken iner şehrin ortasına ve ‘yüz kızartıcı işler’ fazlalaşır...

* * *

Bir haftaya iki ayrı cinayet sığdı...
İkisi, birbirinden trajik....
Peş peşe ölümlü kazalar yaşandı...
Hiç beklenmedik kayıplar eklendi yanına bunların, şairin ‘ömrün ortası’ dediği yaşlarda...

* * *

Oysa hafta sonu ‘Antakya Medeniyetler Korosu’nu izlemenin, ertesi gün onlarla birlikte sabahlamanın hazzını yaşamıştım.
‘İnsanların gözleri farklı farklı olsa da gözyaşları birdir’ diyordu tanıtımında...
Denizin ötesinde bunlar da var yani....
Özgürlüklerin ‘can’ına kast edenler bir yanda; beri yanda dilleri, dinleri, mezhepleri, kimlikleri, olabildiğince özgürlükleri haykıranlar, sahnede...
Sesle... Sazla... Ezgiyle...

* * *

“Görevimiz, devletin kirli sırlarını saklamak değil, devlete rağmen halk adına hesap sormaktır"  diyen Can’ı düşündüm şarkıları dinlerken...

Bu mesele üzerinden ‘özgürlük’ nutukları sallayan ama kendilerine en küçük eleştiri geldi mi, olabildiğince baskıcı ve otoriter kesilen insanları düşündüm...

Kirini düşündüm dünyanın...

* * *

Çok daha fazla iyileştirmeye ihtiyacımız var hayatı...
Güzellikleri keşfetmeye daha çok....
Şarkılar söylemeye birlikte....
Faşistlerin, tüfeklerin, bencillerin, iktidar hırsıyla gözleri körelenlerin ve gözünü rant bürümüşlerin yerine sevmelere ihtiyaç var.

* * *

“İnsan yüzü kızaran ve yüz kızartıcı işler yapan tek hayvandır” der, ünlü Amerikalı mizahçı Mark Twain.

Yanılır oysa...

Asıl mesele ‘yüzü dahi kızarmayan’ bir mahluktur insan...

Yüzü dahi kızarmayan...