Kimseler “yalan”ı sevmez!
Ama söyler, seven de, sevmeyen de...

*  *  *

“Yalan”a üzülür insan…

Canı sıkılır...
İncinir belki...

Ama öyle olağanüstü köpürmez...

Aldırmaz, öfkesi geçince...

Bilir sonuçta, yalandır!

Sızlamaz vicdanı, yüreği örselenmez…

*  *  *

Çeyrek asırlık meslek öykümde şunu anladım ki, asıl öfke, bir insana "gerçeği" söyleyince büyür!
Çok daha zordur “gerçek”le yüzleşmek.

Hele “köle”si yapmışsa sizi...
Ucunda bir “çıkar” varsa eşitlikten uzak...
“Foya”yı açık ediyor, “hile”yi bozuyorsa...

Ne zaman ki "gerçeğini" vurursun birilerinin yüzüne, işte asıl o zaman kaybeder kendini...
Köpürür o zaman, saldırır üzerine üzerine...

*  *  *

Geceden sabaha eriyen mumun kaderine benzer, pek çoklarının gerçeği...

Siz hatırlattıkça, onlar ürperirler...

“Yalan”a razıdırlar adeta, “gerçeği” açık etmektense…

*  *  *

Düşünüyorum da en ağır tepkileri, tarifsiz gerginlikleri, pervasız hedef göstermeleri kimden yaşamışsak, hep "gerçekler" vardır ortada!

Cesaretle, kararlılıkla, samimiyetle, dirayetle tekrarlanan gerçekler…

"Yalan mı" sorusu yanıtsız kalır, böylesi zamanlarda...

Bir başka yerden karılır öfkenin kartları, bir başka yoldan yürür söylemler, bir başka havadan çalar sözcükler...

*  *  *

Yalana aldırmaz insan, öfkesi geçince...
Oysa “gerçeğe” katlanamaz kolay kolay!

Yüzündeki maske aşağıya inince...
Öfkesi çok daha uzun sürer...
Çok daha karadır gözü...

*  *  *

- “Bu kadar tepkiyi hak etmedim” demiştim, bir seferinde..
Bir büyüğüm teselli etmişti:
- “Gerçeği bu kadar açık, bu kadar çıplak, bu kadar bağırarak söylemen şart mı? Daha ne yapacaktın ki!..”