Gerçekten Değerli Olan Ne Varsa

Önce «Bu hafta makalemi gönderemeyeceğim» demiştim, ancak daha sonra bu hafta yaşadığım tek gerçekliği kaleme almaya karar verdim. Acılı bir sağlık serüveni ile karşı karşıya kaldım. Bu serüven beni günlerce yatağa bağladı ve karanlığa attı.    

Gündemi hiç ama hiç takip etmedim.

Ne gazete okuyabiliyor, ne televizyon izleyebiliyor ne de radyo dinleyebiliyordum. Bu alanda ve bu gezegende olan biten ile ilgili olarak (sanırım ömrümde ilk kez)   tamamen alakasız durumdayım.

Bir zaman beni olaylardan uzak durmak zorunda bırakacak bir gelişmede kendimi felç olmuş gibi hissedeceğimi düşünüyordum. Oysa yanıldığımı gördüm. Beni felç olmuş gibi hissettiren, çocuklarımın günlük hayatlarına yardımcı olamamak oldu. Yıllar boyunca yardıma muhtaç, her gün acı ile yaşayan insanların hayatlarını düşündükçe felç olmuş gibi hissettim.

Acıyı hissettiğim bu günlerde hayatta neyin değerli olduğunu ve neyin olmadığının farkına vardım. Tüm gücünü vermeni kimin hak edip kimin hak etmediğini anladım. Sevginin gerçek anlamına vardım. Sevgiyi kimlerden bekleyeceğimi anladım. 

Dokuz yıllık annelik dönemimden sonra ilk kez rollerin tersine döndüğünü gördüm. Çocuklarımın bana göz kulak olduklarını, baktıklarını gördüm. Onların benim için endişe ettiklerini gördüm. Her sabah uyanıp ilk baktıkları şey, daha iyi olup olmadığımdı.

Bana su getiriyor, yemek getiriyor, meyve getiriyorlar. Bunların hepsi kuvvetlenmem için…

“Ye anne, küçük mü kalmak istiyorsun? Yemezsen nasıl kuvvetleneceksin?”.

Esasında bunlar benim sözlerim.

Sonunda… Dinliyorlar!

Bunların yanında, onlara ne kadar etki ettiğimin farkına vardım. Onların dudaklarından beni tekrar ettiklerini duyuyor ve anne alarak ne denli öncü bir rolüm olduğunu anlıyordum. Çocuk büyütmenin ne büyük bir sorumluluk olduğunu anladım.   

Eş zamanlı olarak kendimi hem önemli hem de budala gibi hissettim. Önemli, çünkü çocuk yetiştirme alanının, çalışıldığında memleketin geleceği için doğru düzgün insanlar büyütme anlamına geldiğini gördüm; budala, çünkü geriye kalan her şey artık anlamsız, gereksiz, yorucu geliyor. Bir de özellikle de sağlık ile ilgili olarak kaygı verici...     

Evet, bu makale kişisel bir makale gibi oldu, bu yüzden özür dilerim. Genel Yayın Yönetmeni’nden bu hafta köşenin yayınlanmaması iznini almıştım. Fakat günün sonunda bu makalenin vereceği mesajın belki de kamusal alanda meydana gelenlerle ilgili her türlü siyasi analizden, eleştiriden veya görüşten daha önemli olabileceği kanısına vardım. 

Bir de.... Bu yazıda iki bakış açısı yoktur. Ne de etnik, dinsel, dilsel tanımlar. Ayrıca haritanın ne kuzeyinde yer alır ne güneyinde bu yazı…

___________________________________________________________
YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili
_____________________________________________________________

Ό,τι πραγματικά αξίζει

Είχα ειδοποιήσει τον αρχισυντάκτη ότι δεν θα μπορούσα να στείλω άρθρο στην εφημερίδα, αλλά τελικά αποφάσισα να γράψω τη μόνη αλήθεια που ξέρω γι’ αυτή τη βδομάδα. Βλέπετε, αντιμετώπισα μια επώδυνη περιπέτεια υγείας, η οποία πριν λήξει αισίως, με έριξε στο κρεβάτι και στο σκοτάδι για αρκετές μέρες. 

Δεν παρακολούθησα καθόλου την επικαιρότητα. Δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω εφημερίδα, ούτε να δω τηλεόραση ή να ακούσω ραδιόφωνο. Είμαι εντελώς ξεκομμένη (νομίζω για πρώτη φορά στη ζωή μου) από όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό τον τόπο και σε αυτόν τον πλανήτη.

Νόμιζα πως αν ποτέ κάτι με ανάγκαζε να μείνω μακριά από τα γεγονότα, θα ένιωθα περίπου σαν παράλυτη. Τελικά είχα λάθος. Παράλυτη ένιωσα γιατί δεν μπορούσα να προσφέρω έστω στο ελάχιστο τα απολύτως απαραίτητα για την καθημερινότητα των παιδιών μου. Παράλυτη ένιωσα σκεφτόμενη πώς είναι η ζωή των ανθρώπων που καθίστανται για χρόνια ανήμποροι, των ανθρώπων οι οποίοι ζουν καθημερινά με τον πόνο.

Αυτές τις μέρες που αξιώθηκα να νιώσω πόνο, κατάλαβα τι αξίζει και τι όχι στη ζωή. Για ποιους αξίζει και για ποιους όχι να δίνεις το άπαν των δυνάμεών σου. Τι πραγματικά σημαίνει αγάπη. Από ποιους να την περιμένεις.

Είδα τους ρόλους για πρώτη φορά μετά από εννιά χρόνια μητρότητας να αντιστρέφονται. Είδα τα παιδιά μου να με φροντίζουν. Να ανησυχούν αυτά για μένα. Να ξυπνούν κάθε πρωί και η πρώτη τους έγνοια να είναι αν είμαι καλύτερα. Να μου φέρνουν νερό, φαγητό, φρούτα για να… δυναμώσω. «Φάε μάμα. Θέλεις να μείνεις μικρή; Πώς θα γίνεις δυνατή;». Αυτά είναι λόγια δικά μου. Τελικά… ακούνε!  Και συνειδητοποίησα πόση μεγάλη επιρροή ασκώ πάνω τους. Άκουγα από τα χείλη τους να επαναλαμβάνομαι και κατάλαβα πόσο πρωταγωνιστικός είναι ο ρόλος μου ως μάνα. Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι να μεγαλώνεις παιδιά.

Ένιωσα σημαντική και ηλίθια ταυτόχρονα. Σημαντική, γιατί η ανατροφή παιδιών είναι ένα πεδίο στο οποίο αν δουλέψεις θα προσφέρεις στο μέλλον του τόπου ανθρώπους σωστούς και άρτιους,  και ηλίθια γιατί όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν πια τόσο ασήμαντα, ανάξια λόγου, κόπου, άγχους, αγωνίας και κυρίως… της υγείας σου.

Λοιπόν, συγχωρέστε με που αυτό το κείμενο είναι κάπως πιο προσωπικό.  Είχα την άδεια του αρχισυντάκτη να απέχω αυτή τη βδομάδα. Θεώρησα όμως τελικά ότι το μήνυμα του άρθρου αυτού ίσως να είναι πολύ πιο σημαντικό από κάθε είδους πολιτική ανάλυση, κριτική ή θέση στα όσα συμβαίνουν στη δημόσια σφαίρα.

Και δεν έχει καν δύο όψεις. Ούτε χρωματίζεται από εθνοτικούς προσδιορισμούς, θρησκεία, γλώσσα ή τοποθετείται βόρεια ή νότια στο  χάρτη.