Çok güzel yakıştı, Girne'deki ışıl ışıl stadyuma 'Mete Adanır' ismi...
Nefessiz kaldığımız kapandan incecik bilekleriyle denizin ötesine koşmuştu Mete, kıvır kıvır saçlarıyla on binlerin doldurduğu tribünleri selamlamış, boyundan büyük sevinçler yaşamıştı.
Bir umuttu hepimize, "kendimizi aşabiliriz" diye.

*  *  *

Girne'deki stadyum böylesi bir kalabalığı en son ne zaman yaşadı, anımsamıyorum.
Olağanüstü bir geceydi.
İğne atsan, bir Limasollunun başına düşerdi!
Bu kadar çok tanıdık simayı, seneler oldu görmeyeli.
Varmışız daha...
Epeyce!..

*  *  *

"Mete Adanır" yazıyordu stadyumun tepesinde, üzerinde "20 Temmuz."
O'nu da sökmemişler.
Nereden bulduk, unutmayalım diye (!)
Ve çimentoya kurban verilen kentin protokol tribününe kuruldu, "emirname"den sabıkalı "gıcır makamlar"ın takımı...
Boy boy, poz poz!
Çözümün umudundan dahi korkmanın manasızlığı gürültüye karışmış, betonlaşmış "statüko"nun şavkı çimlere yansımış, "kendi kendimize oynamanın" yalancı hazzı gençlere "ucu ışıksız tüneli" göz yanılması bir ustalıkla kaybettirmişti!

*  *  *

Sahada "doldur boşalt" bir oyun vardı.
Kimin ayağına geliyorsa top, tüm gücüyle ileriye vuruyor, "dar alanda paslaşma" işi siyasilere kalıyordu.
Sulu muhallebi bitmişti!
Tek gol yetmişti!
Tel örgüler kalkmıştı, barikatlarda değilse de henüz, sahanın kenarında!

*  *  *

Maç bitti!
"Noldu, yendik mi" diye hep sorardı, son senelerde illa evde bekleyen babam...
"Yendik" diyecektim, Leymosun derbisinin ardından...
"Tek golle de olsa yendik..."
"Golü, Mete attı..."
Işıklar büyüdü, ışıklar çoğaldı, yarınlar hâlâ karanlıkta kaldı.