Görüşürüz

Üç gün sonra gideceğim ve bir süre buralarda olmayacağım. Çok uzaklarda olacağım. O kadar uzak ki sabırsızlık hissinden ziyade endişe hissi taşıyorum.  Aslında gezmeye bayılırım ama yaşım büyüdükçe memleketimden uzak geçirdiğim uzun sürelere tahammülüm azalıyor.

Gideceğim yerde, insanlar siyasi veya ulusal meselelerle değil, günlük hayatlarıyla uğraşıyorlar. Güçlü olmanın kibrine sahiptirler. Bu kibir küçük ve güçsüz ülkeden gelenler için sinir bozucu olsa da dünyevi karakteristikleri gölgeleyen bir rol oynamıyor. Bu karakteristikler, dünyanın dört bir yanından insanların adeta kırkyama gibi bir araya gelmeleri ile ortaya çıkıyor. Bu kişiler daha iyi bir gelecek ararken bu memlekette rüyalarını gerçekleştirebileceklerine inanmışlardı. Amerikan rüyası.

Yani Amerika. Orada olacağım. Amerika’da çok sevdiğimiz bir çift yaşıyor. Çok iyi arkadaşımızdırlar. Amerikalıdırlar. Veya en azından artık kendilerini Amerikalı olarak tanıtıyorlar. Adamın kökeni İtalya’dandır, kadının ise Uruguay’dan.  Uruguay, Latin Amerika’daki ikinci en küçük ülkedir ve Brezilya ile Arjantin’in arasında bir yerdedir. Adam Amerika’da İtalyan göçmenlerin çocuğu olarak doğdu, kadın ise yetişkin olduktan sonra ülkesinden ayrılıp Amerika’ya yerleşti. Amerikan rüyası bu kişiler için gerçek oldu. Bugün hepimiz gibi çok çalışıyorlar ve göl kenarında büyük bir evde rahatça yaşayabilecek kadar para kazanıyorlar. Bu evin çimli bahçesi de vardır, koca koca yeşil ağaçları da... Günde iki kez otomatik olarak sulanıyorlar.         

Hafta sonları, çocuklarıyla beraber kendi küçük teknelerine binip gölde gezinti yaparlar. Balık tutmak ve golf oynamak hobileri arasındadır ve her yaz farklı uzak yerlere seyahat etme şansları vardır.  

Geçtiğimiz yaz Kıbrıs’taydılar. Adamızın güzel görüntüsünden ve insanlarından etkilenmiş görünüyorlardı ve bunu ifade ediyorlardı. Kesin olan şey ise, en azından kadına Kıbrıs’ın Uruguay’ı hatırlattığı kesindir. O denli hatıralara dalmıştı ki bir an gözyaşlarını tutamamıştı:  “Ne kadar şeye sahip olursan ol, her zaman için içinde geride bıraktıklarına ilişkin bir acı olur. Geride bıraktıkların artık ne kadar basit ve sefilce görünse de…”

Acı çekiyordu, bu açıkça görülüyordu. Acısını o denli yaşıyordum ki onunla beraber ağlamak istiyordum. Her ne kadar az ve basit şeylerle mutlu olmak için eski hatıralara dalıp ağlamaya ihtiyaç duymasam da onu anlıyordum. Amerikan rüyası güzel bir şeydir (elbette başaranlar için güzel bir şeydir, zira başaramayan çok kişi de vardır) fakat bu rüyayı hiç kıskanmadım. Her ne kadar kendi memleketimde kaygılanmak ve geleceğin belirsizliği için birçok sebebim olsa da burada acı ve güvensizlikle yaşamayı tercih ederim. Bir göl, bir tekne, çayır çimen, çok metrekare çimento ve belki dolarlarla dolu şişik bir cüzdan da eksik kalsın…

Şimdi düşündüm de, valize pek fazla elbise koymayacağım. Valizimi dönüşte yaşam tecrübeleri ile dolduracağım. Dolayısıyla, görüşmek üzere… Temmuz ayının başında yeniden bir arada olacağız. Umarım o zamana kadar Kıbrıs sorununda tamamen durgun olan sular az da olsa hareketlenir. Görüşürüz.

YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili

Στο επανιδείν

Σε τρεις μέρες φεύγω και θα λείψω πολύ. Θα είμαι πολύ μακριά. Τόσο μακριά και τόσο πολύ, που αντί για ανυπομονησία, νιώθω ανησυχία. Λατρεύω τα ταξίδια, αλλά όσο μεγαλώνω, άλλο τόσο δεν αντέχω πολύ καιρό μακριά από τον τόπο μου.

Εκεί που θα είμαι, οι άνθρωποι  ανησυχούν περισσότερο για τα τρέχοντα θέματα της καθημερινότητάς τους, παρά για πολιτικά ή εθνικά ζητήματα. Έχουν την υπεροψία του ισχυρού , η οποία αν και εκνευριστική για κάποιον ο οποίος προέρχεται από μια μικρή και αδύνατη χώρα, δεν επισκιάζει τα γήινα χαρακτηριστικά, τα οποία προκύπτουν από ένα πολυπολιτισμικό συνονθύλευμα ανθρώπων από κάθε σημείο του πλανήτη, οι οποίοι αναζητώντας καλύτερο αύριο, πίστεψαν ότι σε εκείνο τον τόπο θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν το όνειρο. Το αμερικανικό όνειρο.

Στην Αμερική λοιπόν. Εκεί θα είμαι. Εκεί μένει ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Φίλοι μας καλοί. Αμερικάνοι. Ή τουλάχιστον έτσι δηλώνουν πια. Ο άντρας κατάγεται από την Ιταλία και η γυναίκα από την Ουρουγουάη, τη δεύτερη πιο μικρή χώρα της λατινικής Αμερικής, ανάμεσα στη Βραζιλία και στην Αργεντινή. Αυτός, γεννήθηκε στην Αμερική από γονείς Ιταλούς μετανάστες, κι εκείνη έφυγε από τη χώρα της όταν ενηλικιώθηκε. Το αμερικανικό όνειρο έγινε γι’ αυτούς πραγματικότητα. Σήμερα, δουλεύουν πολύ, όπως άλλωστε όλοι μας και βγάζουν τόσα, όσα χρειάζεται για να ζουν άνετα σε ένα μεγάλο σπίτι δίπλα στη λίμνη, με κήπο από γρασίδι και μεγάλα καταπράσινα δέντρα, τα οποία ποτίζονται αυτόματα δύο φορές τη μέρα.

Τα Σαββατοκύριακα, μπαίνουν με τα παιδιά τους στο ιδιόκτητο, μικρό σκάφος τους και κάνουν βαρκάδα στη λίμνη. Έχουν για χόμπι το ψάρεμα και το γκολφ  και κάθε καλοκαίρι έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν σε μακρινούς προορισμούς.

Το περασμένο καλοκαίρι ήταν στην Κύπρο. Φαίνονταν και δήλωναν ενθουσιασμένοι από τη γραφικότητα του νησιού μας και από τους ανθρώπους του. Το σίγουρο είναι πως η Κύπρος, έφερνε στη γυναίκα τουλάχιστον, αναμνήσεις από την Ουρουγουάη. Τόσο που σε μια στιγμή δάκρυσε. «Όσα καλά κι αν αποκτήσεις, πάντα μέσα σου πονάς για αυτά που άφησες, όσο απλά και φτωχικά κι αν φαντάζουν πια».

Πονούσε, ήταν φανερό. Ένιωθα τόσο πολύ την πίκρα της που ήθελα να κλάψω μαζί της. Την καταλάβαινα, αν και ποτέ δεν χρειάστηκε να δακρύσω αναπολώντας για να αντιληφθώ ότι μπορώ να βρω την ευτυχία στα απλά και τα λίγα. Καλό το αμερικανικό όνειρο (για όσους το επιτύχουν, γιατί είναι κι άλλοι πολλοί που δεν τα κατάφεραν) αλλά δεν το ζήλεψα ποτέ. Αν και στο δικό μου τόπο, έχω λόγους να ανησυχώ για ένα αβέβαιο μέλλον, προτιμώ να ζω τον πόνο και την ανασφάλεια εδώ. Κι ας μου λείπει μια λίμνη, ένα σκάφος, γρασίδι, αρκετά τετραγωνικά μέτρα τσιμέντου, ίσως και ένα βαρύ πορτοφόλι με δολάρια. 

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα βάλω πολλά ρούχα στη βαλίτσα. Θα τη γεμίσω επιστρέφοντας με εμπειρίες. Στο επανιδείν  λοιπόν. Θα τα πούμε ξανά κάπου στις αρχές του Ιούλη. Ελπίζω μέχρι τότε να ταράξουν έστω λίγο και τα λιμνάζοντα νερά στο Κυπριακό. Görüşürüz.